Crows LabyrinthAlbum

Van origine is de Nederlander Theo Tol een groot fan van progressieve rock. Via King Crimson en Porcupine Tree is hij terecht gekomen bij de ambient projecten van Robert Fripp, Brian Eno en Steven Wilson’s Bass Communion. Deze muziekstijl heeft hem geïnspireerd om zelf met zijn geliefde basgitaar te experimenteren. Nadat er steeds meer stukken op zijn computer stonden kwam het punt om een compleet album te maken met eigen artwork en gemastered door zijn vriend Arian Prins. Deze plaat, genaamd “Travels” kwam uit in 2013 onder de naam Crows Labyrinth. Inmiddels zijn we ruim zes jaar verder en ziet na een aantal ep’s het tweede album, “All Will Perish”, het levenslicht.

De traditie van het opnemen van zijn eigen geschreven, gespeelde en opgenomen muziek exclusief met alleen basgitaren en effectverwerking wordt ook op dit album gehandhaafd. En bedenk wel, er komt geen synthesizer aan te pas! Daarnaast leerde hij in de tussentijd zijn thuisstudio The Crow’s Lab onder de knie te krijgen. De productie kostte veel tijd met de nodige ups en downs Als je beluistert hoe het nieuwe album klinkt is het prima geslaagd. “All Will Perish” blijft de donkere ambient-geluidslandschappen verder verkennen die op het eerste album te horen waren. De thema’s van de nummers zijn in sommige gevallen zelfs nog meer duister dan bij het debuut van Crows Labyrinth en vormen wat hij noemt een podium voor catastrofe, vergankelijkheid en hopeloosheid wat tevens gevangen zit in de weinig optimistische albumtitel.

En hoe klinkt dit allemaal met louter en alleen basgitaar? Wordt dit wel niet erg minimalistisch of anders gezegd eenzijdig, hoor ik u denken? Openingsnummer All Will Perish start als een langgerekte synthesizer sound en zakt langzaam af met een paar noten lager en lager de diepte in. Hier wordt de tijd voor genomen om je te kunnen laten onderdompelen in wat dark ambient is en hoe het moet klinken. Maar hoe doet-ie dat met maar vier dikke snaren? Persoonlijke navraag bij Theo leerde mij dat hij voor dit nummer een fretloze basgitaar heeft laten aanpassen door er een sustainer element in te laten bouwen. En met een psychedelische delay en lange galm eraan toegevoegd kun je dit soort geluiden produceren en eindeloze noten spelen zoals op een keyboard. Al met al heel bijzonder en dan is dit openingsnummer ook nog eens tactisch slim gepositioneerd zodat je verleid wordt om in het doolhof van kraaien te stappen en te verdwalen in het oneindige niets, louter wat opgekleurd met wat tonen, noten, trillingen en vibraties.

In Nuclear Shore wordt de basgitaar weer herkenbaar geplukt, gewreven en ritmisch geklopt zoals ik daar voor het eerst kennis mee maakte op “Travels”. Met Frozen Waves worden de soundscapes zwaarder en donkerder en in Category Five is het meest herkenbare basgeluid te horen wanneer in het hoog spaarzaam iets van een zingende melodielijn neer wordt gelegd op een maagdelijk fretloze hals. Het spacy Terminus ontaardt in het meeste drukke nummer met geklop en getimmer waarmee duidelijker wordt dat er een natuurlijk verloop in de nummers zit. De sound wordt gaandeweg het album steeds complexer en voller waardoor het geheel organisch overkomt en het voelt dat er onderhuids iets onaangenaams leeft en broeit.

Dit is iets voor liefhebbers van het ambient genre die dolen in de krochten van het internet op zoek naar dit soort muziek die je onderbuik kietelt en in je hoofd gaat nestelen en gevoelens bij je naar boven haalt die je niet kende of soms zeker niet wilde weten, zeker als het de duistere kant opgaat zoals op “All Will Perish”. Zes jaar na “Travels” blijf ik onder de indruk van het bijzondere aspect waar het geheel alleen op basgitaar is ingespeeld, gemoduleerd en bewerkt. Met al dat geklop, geveeg en gezuig vermoed ik dat Theo Tol zelfs met een afgedankte stofzuiger nog spannende soundscapes kan maken.

Vergelijkingen met Steve Wilson’s ambient project Bass Communion in het algemeen en het album “Cenotaph” in het bijzonder zijn snel gemaakt en was gezien de prominente rol van de basgitaar in Crows Labyrinth de naam Bass Communion voor hem treffender geweest.

Jos Driessen