CastAlbum

De Mexicaanse progband Cast is er een om van te houden of te haten. Een middenweg bestaat niet. Laat ik er niet langer omheen draaien: ik hou van Cast. Van hun muziek wel te verstaan. Muziek die loodrecht staat op mijn karakter. Jaja, tegenpolen trekken elkaar aan.

Na het album “Power And Outcome” uit 2017 leek het rustig in de Mexicaanse gelederen. Niet eerder zat zo’n lange periode tussen twee studioalbums. Maar schijn bedriegt. Er werd opgetreden in eigen land en met een compleet orkest een blu-ray opgenomen. Die werd in 2018 als “Sinfonico” uitgebracht ter gelegenheid van het 40-jarige jubileum. Een aanrader voor de fans, maar dat terzijde. Bijzonder ook, want krap twee jaar eerder had men de (kwalitatief wat mindere) blu-ray “Sands Of Time” uitgebracht. Stilzitten komt duidelijk niet in het woordenboek van bandleider en oprichter Alfonso Vidales voor. De man componeert muziek net als een bakker dagelijks zijn brood bakt. En al jaren met een recept waarop men kennelijk vertrouwt, want op “Vigesimus” (Twintig) worden de ingrediënten vrijwel niet gewijzigd.

Zoals te doen gebruikelijk op albums van Cast is ook op dit schijfje een aantal nummers volledig instrumentaal. De fantastische opener Ortni is daar een van. Cast trekt hier gelijk alle registers open. ‘Wervelend’ en ‘overdonderend’ dekken de lading het best. Maar ook het dreigende en voor Cast-begrippen metal-achtige Manley met de nodige gitaarriffs mag er wezen. Instrumentaal hoogtepunt is het ruim tien minuten klokkende Contacto. Deel 1, Primo Acto, is barokachtig met viool en toetsen, waaronder piano. Het tweede deel, Profundi, staat in het teken van gitaar.
Daarnaast kennen de meeste nummers breed uitgesponnen instrumentale passages. Het zijn welkome afwisselingen. Want de prima zanger Bobby Vidales heeft een intensieve stijl van zingen. In korte tijd schotelt hij de luisteraar veel tekst voor.

Muzikaal gezien kent Cast legio aanknopingspunten. Vrijwel alles tussen de oude Genesis en de hedendaagse Pendragon passeert de revue. Dat alles verpakt in een bombastisch en orkestraal jasje waar de Mexicanen patent op hebben. Toetsen hebben de overhand, variërend van dubbellaags tot vlotte solo’s. Maar kritische luisteraars horen op dit album een kentering die op “Power And Outcome” al voorzichtig werd ingezet.

Verantwoordelijk voor deze kentering is Roberto Izzo. Deze violist speelt een bescheiden rol op de albums “Vida” en “Power And Outcome”. Naast viool is hij tevens verantwoordelijk voor de orkestraties. Dat werd voor het eerst goed zichtbaar op de live blu-ray “Sinfonico”, waar hij als eerste violist een aanzienlijk strijkorkest dirigeert. Op “Vigesimus” heeft hij kennelijk de vrije hand gekregen. Het hoorbare resultaat is dat bombast steeds vaker plaatsmaakt voor breed uitgesponnen en fraaie orkestraties. En dat komt de muziek absoluut ten goede. Er is meer balans en ruimte tussen heftige stukken en ze zorgen voor verbinding in de vaak lange nummers. Maar bovenal integreert hij barokke invloeden in de muziek. Regelmatig doet de muziek daardoor denken aan het Italiaanse Barock Project. Voorbeelden daarvan zijn Location And Destination, waar Cast zich opnieuw uitgevonden heeft en mijn favoriete nummer Crossing. Dit alles toont dat Izzo bij het arrangeren een flinke vinger in de pap gekregen heeft.

Maar er valt meer te genieten. De 43-jarige geschiedenis van Cast kent diverse wisselingen in de bezetting. Die wisselingen pakten vaak goed uit. Neem de Chileense gitarist Claudio Cordero. Op het album “Com.Union” uit 2007 nam hij als jong broekie het gitaarwerk over van Carlos Humarain, die verder ging als basgitarist. In de loop der jaren ontwikkelde Cordero zich tot een begenadigd gitarist. Zijn technisch onderlegde solo’s op deze cd zijn ronduit om van te smullen. Luister alleen daarom al naar The Unknown Wise Advice, waar Cordero zich in het tweede deel laat gelden in een opwindend muzikaal gevecht met de toetsen van Alfonso Vidales en viool van Izzo. Liefhebbers van snaarartiesten kunnen het hart ophalen aan de razende gitaarsolo in het eerder aangehaalde Manley.

Dit album kent een extra emotionele lading. Gedurende het schrijfproces overleden oud-bandlid Dino Brassea (zang en fluit) en de zus van Alfonso Vidales. “Visegimus” is mede aan hen opgedragen. Het nummer Another Light is zelfs speciaal opgedragen aan Ana Luisa Vidales. De samenzang van Bobby Vidales en Lupita Acuña is hier prachtig en kent een extra lading.

Met Cast heb ik hetzelfde als Eloy. Er zijn ook overeenkomsten tussen beide groepen. Ze worden allebei strak geleid door een muzikant die alle muziek schrijft. Beide groepen staan (terecht of onterecht) niet te boek als technisch hoogstaand. Je houdt van ze of haat ze. En ze hebben inmiddels een catalogus van een armlengte. Maar op een of andere manier weten ze, in elk geval bij mij, de juiste snaar te raken. Zo ook deze twintigste van Cast, met ruim 76 minuten een voedzaam brood. Wat mij betreft is het Mexicaanse deeg na 43 jaar en 20 albums nog niet op.