PresentAlbum

Jaren geleden kreeg ik via een relatie van mijn werk een uitnodiging voor een tentoonstelling moderne kunst. De dag voor de opening mochten relaties en genodigden de collectie al aanschouwen. Het leek mij wel interessant, dus ik in jasje dasje naar Schiedam. Terwijl een nuffig jazzensemble futloze muziek speelde, liep ik met een glas champagne in de hand langs de collectie. Schilderijen die mijn kinderen net zo goed, of zelfs beter zouden kunnen maken. De rest van aanwezige genodigden waren hevig geïnteresseerd in de collectie, deden bij elk kunstwerk een paar stapjes terug, bestudeerden langdurig de kwaststreken en overlegden met elkaar wat de kunstenaar ermee bedoeld zou hebben. De mensen werden zodoende een grotere attractie dan de kunstwerken.

Het gevoel dat ik toen had, komt weer naar boven als ik naar “Certitudes” van het Belgische Present luister. De muziek van deze mannen mag je in het hokje RIO (Rock In Opposition) of Avant-prog duwen. Ik noem het zelf liever academische prog. De muziek is tegendraads, complex en moeilijk te doorgronden. Na heel wat luisterbeurten kan ik nog steeds niets met deze muziek. Er wordt vaak gebruik gemaakt van staccato fragmenten die langdurig herhaald worden. Vaak is het de piano die korte loopjes constant herhaalt, maar ook met zang in bijvoorbeeld The Sense Of Life. Daarnaast worden er korte felle gitaaruithaaltjes in de muziek verwerkt. Het maakt dat je of in een soort trance in de muziek raakt of dat irritatie de overhand neemt.

Technisch gezien is het bijzonder knap wat dit vijftal laat horen, want eenvoudig is het allerminst. Drummer Daniel Denis heeft geen eenvoudige taak, maar hij houdt zich geweldig staande met soms behoorlijk complexe ritmes. De zang neemt een minder dominante plaats in in de muziek van Present. In het openingsnummer Delusions neemt het nog de grootste plaats in. Het timbre in de stem doet erg aan Peter Gabriel ten tijde van zijn tijd bij Genesis denken. Maar ook hier zit weer zo’n staccato pianoloopje dat tot in den treuren wordt herhaald. De gitaar scheurt er (onsamenhangend) overheen en maakt het allemaal bijzonder tegendraads. Het is allemaal heel knap gedaan, maar mij raakt het nergens.

Ik hoor de muziek wel, maar snappen doe ik het niet. Ik mis melodie en ‘iets’ dat er voor zorgt dat ik gegrepen wordt, maar het gebeurt nergens. Het is allemaal zeer kundig gemaakt, maar het is mij te afstandelijk.

Maarten Goossensen