Interview Soul Doubt

Datum: januari 2018
Interview: Joost Boley

Willen jullie jezelf eens aan onze lezers voorstellen?

Soul Doubt werd in 2001 opgericht in Forli, een stad in Oostelijk Italië, vlakbij Cesena. Aanvankelijk was het allemaal niet al te serieus, maar vanaf 2004 kwam er meer lijn in onze plannen. We besloten om compleet voor een progressieve richting te gaan met onze muziek. Zanger Marco Ciancaglini en bassist Federico Benini zijn, samen met gitarist Marco Calbi, de grondleggers van Soul Doubt. Ook onze leadgitarist Nicola Casamenti maakt al lang, een kleine tien jaar, deel uit van de band. In de loop der tijd hebben we een aantal drummers versleten, maar inmiddels is Alessandro D’Altri alweer een tijdje onze vaste man op die post. Toetsenist Davide Lavia is nog relatief nieuw. Hij is dan ook maar in twee nummers op onze nieuwe plaat te horen. Het overige toetsenwerk komt op naam van zijn voorgangster Francesca Pretolani.

Vanaf 2012 heeft Soul Doubt, mede door werkverplichtingen en persoonlijke beslommeringen, een vijftal jaar in de luwte geopereerd. Die lange tijd hebben we echter zeer nuttig besteed, om in alle rust te werken aan ons tweede album. We willen met Soul Doubt verhalen vertellen, beelden creëren die een breed scala aan menselijke emoties belichten. Net als de zee die dan weer kabbelend rustig, dan weer woest onstuimig is, zo is ook onze muziek, waarbij de techniek altijd in dienst van de expressieve songs staat.

Jullie brachten onlangs een nieuwe cd uit. Wil je er iets over vertellen?

Federico: In 2010 verscheen Soul Doubt’s debuut “Winter’s Tale”. Dat was in essentie een volledig thuis opgenomen demo. Het maken ervan heeft ons erg geholpen met het oog op de nieuwe plaat. We trainden onszelf in opnametechnieken, leerden omgaan met audio software en andere zaken. Die vaardigheden en de persoonlijke groei van de afzonderlijke leden van Soul Doubt heeft nu geleid tot ons nieuwe album, een dubbelalbum zelfs. “The Dance Of Light And Shade” (TDOLAS) is een conceptplaat met een speelduur van een slordige 107 minuten. Voorwaar een flinke kluif. Het is een gevarieerd, bont hoorspel van puur progressieve rock, hoewel sommige heftige passages ook als progmetal getypeerd zouden kunnen worden. Er is door ons vijf jaar aan dit album gewerkt. We hebben alles zelf opgenomen. Ik heb de plaat samen met onze zanger Marco, tevens bedenker van het conceptverhaal en tekstschrijver, geschreven, geproduceerd en gearrangeerd, uiteraard met onontbeerlijke feedback en input van de overige bandleden. We hebben oneindig lang aan de nummers geschaafd en steeds maar weer nieuwe dingen toegevoegd, en ook oude ideeën opnieuw bewerkt en aangepast. Sommige songs, zoals Aeons en Standing On The Horizon, zijn gebaseerd op muzikale thema’s en ideeën die reeds twaalf jaar geleden hun prille ontstaan kenden. Ik ben trots op de veelgelaagde zangpartijen van Marco en het gitaarwerk van Nicola. Ik heb urenlang naar hun bijdragen geluisterd tijdens de pre-productie en het editen van de talloze partijen en bestanden. En het verveelde nooit. Alleen voor de mixing en mastering zijn we afgereisd naar Zweden, waar we in de Fascination Street Studios, onder de bezielende leiding van grootmeesters Linus Corneliusson (mix) and Tony Lindgren (mastering), de puntjes op de Italiaanse i en e hebben gezet.

Nicola: Ik heb me tijdens het hele proces steeds de vraag gesteld, geef ik met mijn gitaar de verschillende emoties wel op de juiste wijze weer. Het is niet voldoende om puur technisch goed te spelen, of met de juiste vervorming. Het gaat om het gevoel. Ik vond mijn antwoord in de melodie. Ik heb altijd de focus gehouden op het grotere geheel en de belangrijkste muzikale thema’s hun werk laten doen.

Marco: De cirkel is eindelijk rond. Zoveel jaren vol ideeën. Ik vroeg me soms wanhopig af, waar is het licht aan het eind van de tunnel van dit project. Het voelde als een geboorte (vermoed ik dan). En nu ik het finale resultaat hoor, kan ik alleen maar mijn grote dank uitspreken aan eenieder die dit mede mogelijk heeft gemaakt. Ik voel trots en voldoening. En om nog even het conceptverhaal wat nader te duiden, de basisgedachte is de angst voor ‘social media life’. Er zijn tegenwoordig twee realiteiten, het echte Leven en het Web. En ik ben bang dat wanneer je niets voorstelt op het web, je uiteindelijk niets of niemand meer bent, niets meer voorstelt. Ik creëerde op “TDOLAS” een wereld waarin mensen worden gecontroleerd door een superieur opperbrein, zonder dat dit de mensen echt interesseert, of erger nog, zonder dat de mensen zich realiseren dat het daadwerkelijk zo is. Ik veroordeel vooruitgang en technologie niet, maar maak wel bezwaar tegen de ongewenste effecten en het oneigenlijke gebruik ervan. Ik heb op “TDOLAS” gespeeld met mijn stem; licht, donker, hard, zacht, fluisteren, schreeuwen, tot zelfs een korte rappassage in Circus Oblivion aan toe. Allemaal bedoeld om uiting te geven aan de diverse emoties en gevoelens waar het conceptverhaal om vraagt.

Wat zou je zeggen dat jullie invloeden zijn, of waar luisteren jullie zelf graag naar?

De songs van Soul Doubt worden voornamelijk geschreven door Marco Ciancaglini en Federico. Marco vindt zijn roots in de klassieke symfonische prog, maar haalt tegenwoordig ook zijn inspiratie uit soul- en gospelmuziek (Marco is tevens artistiek leider van het Sweet Mama Singers Gospel Choir). Federico daarentegen zoekt zijn heil meer in het modernere progressieve werk. Ook zijn we tegenwoordig niet vies van wat elektronische en ambient-invloeden. Pain Of Salvation is duidelijk onze grootste moderne bron van inspiratie. Hun albums BE en The Perfect Element Pt. 1 hebben onze manier van schrijven danig beïnvloed. Qua klassiekers komen we vooral uit bij Pink Floyd en Genesis. Maar zonder dat we er veel erg in hadden moesten we, na meermaals herbeluisteren van “TDOLAS”, aan onszelf toegeven dat ook Italiaanse bands als Area, PFM en Le Orme hun sporen in onze muziek hebben achtergelaten.

Marco: Als voorbeeldzangers zou ik Ian Gillan en Robert Plant willen noemen, terwijl ik als kind al gefascineerd luisterde naar tapes van Freddie Mercury. Qua stemgebruik en experimenteerdrift heb ik goed geluisterd naar Demetrio Stratos (Area) en de Italiaanse zanger John De Leo. Bovendien ben ik dol op de vocale vaardigheden van mensen als Devin Townsend en Daniel Gildenlow (Pain Of Salvation).

Federico: Ik heb veel bewondering voor Jonas Reingold (onder andere Karmakanic), zowel voor zijn spel als voor zijn kwaliteiten als componist. Artiesten als Steven Wilson, Neal Morse, Jean Michel Jarre en Mike Oldfield hebben mijn kijk op muziek ook beïnvloed.

Nicola: Ik hou van de sound van Jimmy Page (Led Zeppelin) en Ritchie Blackmore (Rainbow), en krijg ‘vlinders in mijn buik’ van het luisteren naar Steve Vai. Ook het zeer melodieuze gitaarwerk van landgenoot Marco Sfogli (James LaBrie) kan mij zeer bekoren.

Marco Calbi: David Gilmour (Pink Floyd) is zonder enig moment van aarzeling mijn favoriete gitarist. Ik raak altijd diep ontroerd van zijn gitaarspel en probeer in mijn spel ook dergelijke emoties over te brengen. Ik hou van klassieke progbands als King Crimson, Jethro Tull, het Italiaanse Area en Il Balletto Di Bronzo.

Alessandro: Voordat ik bij Soul Doubt kwam, had ik geen ervaring met double bass drums. Ik speelde voorheen altijd in soulbandjes, of deed melodieuze rockprojecten. Er ging dus een nieuwe wereld voor mij open. Nu ben ik dol op deze sound. Met name Gavin Harrison (King Crimson) en Mike Portnoy (Neal Morse) geven mij veel inspiratie en plezier. Een extra vermelding verdient mijn ‘mentor’ Gianluca Capitani (onder andere Steve Vai).

Davide: Ik hou het bij een aantal toetsenisten die me erg aanspreken: Brian Eno, Nicola Peruch, Jean Michel Jarre en Daniel James.

Wat zijn jullie plannen voor de komende tijd?

Op 15 december 2017 is “The Dance Of Light And Shade” digitaal verschenen, via de bekende kanalen zoals Spotify, iTunes, Apple Music, Google Play, Bandcamp etc. Op 20 december jongsleden zag de fysieke versie van “TDOLAS” het levenslicht. Het is een Limited Edition Dubbel CD Digipack. Overigens is de ‘Triangle Boy’ op de CD-hoes geschilderd door Sebastian Irimescu. De tekeningen binnenin zijn van de hand van onze zanger Marco Ciancaglini. Het dubbelalbum is verkrijgbaar met twee verschillende binnencovers, wel met dezelfde inhoud uiteraard. Er is een “Light” of “Shade” variant te bestellen. We doen momenteel alles in eigen beheer via ons kanaal op Bandcamp. Andere distributiemogelijkheden zijn we thans aan het onderzoeken. In februari 2018 hopen we T-shirts en dergelijke aan te kunnen bieden. En mochten de reacties op “TDOLAS” heel positief zijn, dan zit er een kans in dat het album later ook op vinyl zal verschijnen. Het is ons ter ore gekomen dat veel progfans dat erg kunnen waarderen.

Hebben jullie nog een boodschap voor de Progwereld-lezer, of iets leuks dat jullie willen delen?

Het is tegenwoordig niet makkelijk om je als muzikant of band staande te houden. Integendeel. We hebben allemaal gewoon een ‘normale’ baan om in ons onderhoud te kunnen voorzien. Maar de liefde voor muziek doet ons voelen dat we leven. Het is voor ons een manier om ons staande te houden in deze gekke, gekke wereld!

We hopen dat veel Progwereld-lezers de tijd willen nemen om “TDOLAS” in zijn geheel tot zich te nemen.

Zet je telefoon uit en luister…