Antony KaluginAlbum

Op de valreep van 2024 bracht Antony Kalugin zijn derde plaat van dat jaar uit, dit keer niet als Karfagen of Sunchild, maar onder zijn eigen naam. Zijn enorme productiedrang blijft onwaarschijnlijk, als je op zijn Bandcamppagina kijkt, duizelt het je van de grote hoeveelheid platen die is uitgekomen sinds zijn start als new age-muzikant.

Dit nieuwe album brengt Kalugin wel een beetje terug naar zijn beginperiode. “Constellations” is een overwegend elektronisch album dat af en toe doet denken aan van die jaren 90 acts als Deep Forest; ook van die verdraaide stemmen uit verre oorden, ook van die elektronische drums, ook van die epische melodieën. Zelfs het niet bijster originele thema van de plaat, de sterrenbeelden, doet denken aan de new age periode. Gelukkig heeft Kalugin zijn vaste gitarist Max Velychko ingeschakeld, want die brengt met prachtige gitaarsolo’s en akoestische gitaren net wat leven in de digitale brouwerij.

Dat lijkt te suggereren dat ik niet zo kapot ben van dit album en voor een deel is dat ook wel zo. De muziek is net als het artwork: groots en meeslepend, maar toch ook wel een beetje vlak en gemakkelijk. In Virgo zit bijvoorbeeld een dwarsfluitklank waar ik kriebels van krijg, zeker als die gevolgd wordt door een nepsaxofoon. Dit is edelkitsch en nog saai ook.

Daar staat tegenover dat er wel degelijk heel sterke stukken op de plaat staan. Mijn voorkeur heeft Orion, met name door de grote rol van Velychko, die hier de sterren (ha ha) van de hemel speelt. Datzelfde geldt voor Pisces, een nummer dat kalm begint met een lyrische gitaarsolo. Daarna schiet het een beetje alle kanten op, maar het blijft mooi. Zo staan er wel meer kabbelende nummers op de plaat, die na een krachtig begin wat gaat zwalken tussen elektronica uit de hoogtijdagen van Vangelis, de new age van de laatste jaren van de vorige eeuw en de progressieve rock die je in Cassiopeia (Part 1) en Orion wel degelijk hoort. Aquarius zou een mooie ballad kunnen zijn als niet halverwege die verrekte dwarsfluit weer was opgedoken.

Ik krijg het gevoel dat Antony Kalugin een beetje veel hooi op zijn vork neemt en beter de tijd zou kunnen nemen om wat langer op zijn muziek te kauwen. Veel van wat je op dit album hoort, klínkt prachtig, maar heeft per saldo heel weinig om het lijf. Dat is jammer voor een artiest die heeft bewezen in staat te zijn om geweldige platen te maken. Op “Constellations” maakt hij zich er een beetje te gemakkelijk vanaf.