AnyoneAlbum

Multi-instrumentalist Riz Story maakt het onder de naam Anyone voor zichzelf en ons niet makkelijk. Net als de voorgaande twee albums is de setting van zijn nieuwste er eentje van een wereld die volledig instort. Het is een bitterzoete mengeling van vreugde en gelukzaligheid over de gave van het bestaan, vermengd met de tragedie van het kijken naar de mensheid die de planeet en alles erop vernietigt. Vrolijk is anders.

En was “On the Ending Earth…” nog maar zestig minuten kort, Voor “In Humanity” had hij al honderd minuten aan kwantitatieve output nodig om zijn verhaal te vertellen. Opnieuw in de vorm van een dubbelalbum gaat de totale speelduur van “Miracles In The Nothingness” zelfs naar de 120 minuten. Dat levert ditmaal een dubbel getrokken bouillon aan eclectische crossover-prog, gedrenkt in een dikke plas saus aan artrock, op.

Het klinkt opnieuw erg goed, is weer knap gecomponeerd en uitstekend geproduceerd. Zijn beheersing op allerlei instrumenten, wat maakt dat het klinkt als een meerkoppige rockband, staat weer als een huis. Vergelijkingen met Stefano Panunzi die ons eerder dit jaar trakteerde op het intrigerende “Pages from the Sea”, met al zijn fusion-elementen en avantgarde-pop, zijn snel gemaakt.

Waar “In Humanity” mij niet altijd raakte door de vele contrasten en stilistische knipmeswendingen is dat ditmaal anders. Het ratjetoe aan stijlen heeft meer samenhang en het loopt allemaal vloeiender in elkaar over. De gecompliceerde maatsoorten en ingewikkelde arrangementen lopen op de een of andere manier veel beter. ’s Mans technische finesse is beter gecombineerd door mooie liedjes en moeilijke epics zoals het ruim twintig minuten durende titelnummer, gebalanceerd aan te bieden. Riz Story toont daarmee respect voor de luisteraar. Deze muziek is minder compromisloos zonder de grenzen van creativiteit en instrumentale capaciteiten te verleggen of rekening te houden met de commercialiteit of toegankelijkheid ervan.

Het bekende trucje om Jon Davison (Yes, Glass Hammer) als gastzanger op een nummer op te laten te treden, geeft weer net dat extra beetje Yes-effect mee. Ik snap alleen niet de keuze waarom hem niet vaker in te zetten, want zijn bijdrage op dit ene nummer, Symptom of the Miracle, is beter dan wat Yes zelf heden ten dage uitbrengt.

Waar ik de twee cd’s van “In Humanity” terug in het doosje stopte en mezelf afvroeg of ik deze wellicht nog een keer terug zou luisteren, mocht de wereld toch niet zijn vergaan, is dat met dit album toch anders. Wellicht is het de hoop die hij in alle nummers in zijn muziek wel ergens verstopt heeft. Het net zo akelige als ontroerende beeld van moeder met kind tegen een apocalyptisch New York als achtergrond op de albumhoes, geeft wat dat betreft de sfeer van dit album treffend weer.