Fabulae DramatisAlbum

Alleen de naam van deze band is al mooi…

Fabulae Dramatis is een band uit België die ons progressieve/avant-garde metal brengt. De formatie is in 2011 ontstaan en heeft inmiddels drie albums op de wereld gezet, waarvan het debuut “Om” in 2012 verscheen en het opvolgende album “Solar Time’s Fables” het levenslicht zag in 2017. Op beide albums figureerden veel sessiemuzikanten, bij dit album is de band volledig op zichzelf aangewezen. Er is alleen een baspartij door een gastmuzikant ingespeeld en er is wat externe achtergrondzang ingezet. De band bestaat uit zangeres Isabel Restrepo, afkomstig uit Colombia en woonachtig in België, Daniel Díaz op gitaar, Teo Dimitrov op drums en Marco Felix op basgitaar. Op het Cannes Film Festival heeft de band hoge ogen gegooid met hun video van Lead Astray/Indigo, wat ook op dit album staat. Daarnaast heeft het veel prijzen gewonnen tijdens andere Europese film- en videofestivals. Belangrijk detail: zangeres Restrepo heeft deze video’s grotendeels zelf geproduceerd.

Hoekige melodieën, straffe tempo’s, psychedelische, maar ook Latijns-Amerikaanse invloeden, cleane en harde vocalen, in het Engels gezongen maar ook in het Spaans en dat alles met behoud van melodie. Zo kan je de plaat van onze zuiderburen in een lange zin omschrijven. Maar daar dreigt gevaar, want de kans bestaat dat we daarmee te kort door de bocht gaan. Stilistisch heeft de band overeenkomsten met Penumbra, Ignea en Atan, maar bedient de band zich op zijn beurt toch weer van een aparte stijl.

Neem bijvoorbeeld het ongebruikelijke intro van The Jungle of Ego. Een strijdlustige Zuid-Amerikaanse stam buldert je speakers uit. De hoekige melodieën worden hier vergezeld door de venijnige grunts van zangeres Restrepo.  Een nummer gevuld met maatschappelijke kritiek, waarbij de band zijn onvrede niet onder stoelen of banken steekt. Voornamelijk over hoe de huidige maatschappij te veel gefocust is op oppervlakkigheid en losgekoppeld is van de realiteit, door invloed van digitale technologie en media. Geen origineel thema in de huidige tijd, maar voor de band toch belangrijk om aan te kaarten.

De start van The City (Translucent) volgt dan in dezelfde trant, maar wat later worden we aangenaam verrast door de sympathieke cleane zang van Restrepo. De aanpak van dit nummer is kunstzinnig en abstract te noemen, de melodie is snel op te pakken en toch gebeurt er veel. Heel veel. Onder andere door stemacrobatiek, een fijne gitaarsolo en puik baswerk. Een van de betere en memorabele songs op het album.

Ook albumopener Fábula Violenta is pittig, de vrouwelijke grunts van Restrepo zijn opnieuw indrukwekkend, maar tegelijk aangenaam om naar te luisteren. Tekstueel gaat het over de kinderen die gedoemd zijn op te groeien in geweld, levensbedreigende ervaringen en angst. Wil je wat meer weten over dat onderwerp, dan is het interview dat we met Restrepo hadden een aanrader om te lezen!

https://youtu.be/05AG7c-Bs-M?si=kGwOirHprh01LRJv

Zangeres Restrepo zingt met verschillende technieken en dat doet ze goed. Haar grunts hebben wat weg van Helle Bohdanova van de Oekraïense band Ignea. Restrepo’s veelzijdige technieken zijn gedurfd maar van prima niveau. Zo klinkt ze heerlijk sympathiek in The City (Translucent), maar kan dus ook gevaarlijk uit de hoek komen. Dit sjabloon kan je daarom ook op Lead Astray/Indigo leggen. Het begint rustig, met vriendelijke zang en venijnige grunts van Restrepo, gevolgd door een heerlijke gitaarsolo van Daniel Díaz en bijzonder gevarieerd baswerk van Marco Felix. Een lied dat bij elke draaibeurt kunstzinniger wordt.

De band is qua muziekstijl niet helemaal te vergelijken met Atan, toch zijn er veel overeenkomsten. Beide bands stappen buiten een bepaalde comfortzone, brengen een gewaagd concept met veel variatie en worden aangevoerd door geweldige zangeressen uit Zuid-Amerika. Atan gaat wat meer uit van progmetaltechnieken en tempowisselingen, Fabulae Dramatis houdt het wat meer bij een hardrockbenadering en houdt het ritme constanter.

De afkomst van Restrepo en gitarist Daniel Díaz is helemaal te horen in het afsluitende nummer van het album, Máquina de Sueños. Als een vurige Spaanse tangozangeres laat Restrepo onder begeleiding van de akoestische gitaar van Díaz de luisteraar weten waar hun herkomst ligt. Statig en ferm brengen ze het nummer.

Fabulae Dramatis heeft met dit derde album een fundament met potentie neergelegd. De band is wat mij betreft voorbestemd grootse dingen te doen in de toekomst, maar verdient daar wat mij betreft nog wel wat productionele hulp bij. De songs kunnen naast de experimentele aanpak wat meer toegankelijkheid in de productie gebruiken, waardoor het voor een groter publiek makkelijker op te nemen is. De basis die deze band met “Violenta” heeft neergelegd is al van bovengemiddeld niveau, nu het definitieve stapje omhoog nog. Ik hou de band voor jou in de gaten. Met plezier.

Lees ook het interview dat ik had met Isabel Restrepo van Fabulae Dramatis.