Ghostheart NebulaAlbum

Groots, episch, bombastisch, indrukwekkend.

Laat ik deze recensie beginnen met de mededeling dat de muziek van Ghostheart Nebula niet voor de tere zieltjes onder ons geproduceerd is. Gruwel je van bombastische metal met diepe grunts en gegrom? Skip deze recensie en lees elders op deze site verder, zou ik zeggen. Want Ghostheart Nebula overdondert je met een enorme bak indrukwekkende doommetal, waarin atmosferische melodieën zegevieren en momenten van memorabele schoonheid voorkomen.

Wanneer je voor het eerst luistert valt al snel de productionele grootsheid op. Een enorme bak met atmosfeer (of herrie, afhankelijk van je voorkeur) die tijdens de mix met alle registers open maximaal is opgenomen. De band typeert de muziek zelf als kosmische doommetal, dat vinden wij helemaal prima. De band is in 2017 in Milaan opgestart en dit is het tweede album van het gezelschap, dat zich na de release van het debuut heeft versterkt met zangeres Lucia Amelia Emmanueli, die voor de zachte toets in de muziek zorgt.

Het kosmische effect binnen de composities wordt voornamelijk door de productie van het instrumentarium gecreëerd en die voert de band gedurende het hele album door. Dat zorgt voor een meeslepend, rijk en dramatisch karakter, waarin de elektrische gitaren een hoofdrol spelen. De instrumentale opener VdB 141 IC 1805 is daar het beste voorbeeld van. De fade in begint zacht, maar het volume wordt geleidelijk opgevoerd. Alsof je door een storm van sterren door het universum reist.

Daarna val je zonder stop in de track Sunya, waar zanger Maurizio Caverzan al snel aanhaakt. Zijn gegrom is best wel indrukwekkend. Diepe grunts en resolute uithalen vullen de buitenaardse atmosfeer. Om vervolgens geassisteerd te worden door de gerustellende zang van Emmanueli. Razendsnelle dubbele bassdrums vullen de compositie, waardoor het als een aanslag op je zwevende trommelvliezen voelt. Heftig in beleving, maar ook erg meeslepend.

Door die toevoeging zijn er veel overeenkomsten te maken met andere atmosferische doombands, bijvoorbeeld Draconian, maar ook met Atoma, Shape Of Despair, Sojourner en REMINA. En daar komt ook een detail om de hoek kijken, zangeres Heike Langhans van REMINA én Draconian is verantwoordelijk voor het artwork van deze cd van Ghostheart Nebula. Ze figureert overigens niet met haar stem op deze cd.

De muziek heeft wat overeenkomsten met de Zweedse band Atoma. Een band die slechts één album heeft geproduceerd, maar een soort van cultstatus binnen de metal scene heeft verkregen met het album “Skylight”. Alleen pakte die band het wat rustiger aan en was milder voor je oren dan Ghostheart Nebula op dit album is. Toch kan je spreken van een vergelijkbare sfeer tussen beide formaties. Het mooiste nummer is ongetwijfeld de titeltrack, hier wordt wat meer de rust gevonden in de ruimtelijke reis. Het nummer bevat nog steeds de kenmerkende doomingrediënten, maar de piano in de track is fantastisch.

Zonder dralen: deze recensie is een geste van dienstdoende recensent aan de band. Ik vind “Blackshift” geweldig, het klinkt groots en indrukwekkend, maar het is ook behoorlijk uitputtend. Je moet er voor openstaan en de meeste lezers van Progwereld zullen dit verafschuwen. Maar goed, soms is het ook eens goed je wereld te vergroten. Dan kan dit zo maar eens goed uitvallen. Of niet.