Jethro TullAlbum

“Songs From The Wood” bezorgde de band voor het eerst sinds “Living In The Past” (1972) weer de nodige positieve kritieken en wordt in het algemeen beschouwd als het eerste van drie opeenvolgende folkrock albums van Jethro Tull. Na “Songs From The Wood” zouden nog “Heavy Horses” en “Stormwatch” volgen. De term folkrock moeten we hier wel in het juiste perspectief zien. Volgens Anderson heeft de term folkrock een sterke connotatie met de Amerikaanse traditie van singer/songwriters die protestsongs zingen. “Songs From The Wood” daarentegen is volgens hem een herbevestiging van Jethro Tull’s Britishness. Door de contacten die hij onderhield met Fairport Convention en Steeley Span kwamen deze, met name Keltische, invloeden vanaf dit album overduidelijk naar voren.  Ook het feit dat de goede man kort daarvoor was getrouwd en zich had gevestigd in het Schotse Isle of Skye op een landgoed midden in de natuur zal daar het nodige aan hebben bijgedragen.

Naast de Keltische invloeden was dit ook het eerste album waarop David Palmer als officieel bandlid opdraaft. Hij drukt met zijn inbreng een sterk klassiek stempel op dit album. Dit hoor je vooral terug in de rijkdom en diepte van de arrangementen, waarbij je voor folkrock opvallend veel toetsen terug hoort. Daardoor leunt dit album misschien wel het meest van alle Tull-albums tegen de prog-rock aan. “Songs From The Wood” verschilt dan ook sterk van zijn ruwe en harde voorganger “Too Old To Rock & Roll: To Young To Die!” Ook in thematiek van de songs is er een groot contrast met de voorgaande albums van Jethro Tull. Gingen die vooral over het leven in London en de negatieve uitwassen van de gevestigde religies, hier betreft het vooral een schildering van het leven op het platteland.

Beroemd is natuurlijk de á capella opening van de titelsong, als ware het Catweazle (zie de foto op de hoes) die een workshop aankondigt van natuurgeneeswijzen. Erg charmant, dat wel. In sommige nummers die volgen, hoor je invloeden uit de Engelse middeleeuwen terug, zoals Jack-In-The-Green, Cup Of Wonder en Ring Out, Solstice Bells. In andere nummers hoor je barokke folk-arrangementen zoals Velvet Green en Fire At Midnight. Daarbij worden diverse authentieke instrumenten zeer smaakvol en subtiel ingezet.

De instrumentale uitvoering is erg beschaafd en mooi, misschien wel te mooi. Nergens hoor je de fluit spetteren of een vervormde gitaar er bovenuit scheuren. De stem van Anderson leent zich ook al niet voor vocale uithalen en mede daardoor bekruipt je bij beluistering van dit album het gevoel dat het allemaal wel erg mooi is geschreven en uitgevoerd, maar dat men nergens uit dat beschaafde, lieve countryside sfeertje breekt.

Ondanks deze kanttekening zal “Songs From The Wood” waarschijnlijk altijd mijn favoriete Tull-album blijven.

Math Lemmen