Holden, JohnAlbum

In 2018 was daar opeens de Britse multi-instrumentalist John Holden. Op jonge leeftijd ontdekte hij de progressieve rock en was er helemaal weg van. Lange tijd hield hij zich bezig met het maken en schrijven van muziek tot hij in 2018 de stoute schoenen aantrok en zijn eerste soloalbum, “Capture Light”, maakte. Het werd een prachtig album waarvoor hij een groot aantal grootse gastmuzikanten wist te strikken.

De vele goede reacties en kritieken stimuleerde hem om aan de slag te gaan met een volgend album. Vele namen van het eerste album keerden terug en er werden nieuwe namen aan toegevoegd. Daar waar ik “Capture Light” bij vlagen wat saai vond, houdt “Rise And Fall” je de volle vijftig minuten bij de les. Op het gebied van componeren en arrangeren heeft John Holden met dit nieuwe album echt een flinke stap voorwaarts gemaakt. Zo hebben alle nummers niet alleen karakter, maar ook een prachtig gedoseerde inkleuring gekregen.

Opener Leap Of Faith is meteen een van de mooiste tracks van het album. Het heeft een geweldige opbouw en het nummer trekt als een film aan je voorbij. De kracht zit hem ook in zanger Pete Jones (Camel, Tiger Moth Tales, Red Bazar). Alles wat deze man zingt is mooi. Hij weet zo goed emoties in zijn stem te leggen. Nergens over the top, altijd hartverwarmend. Let ook op het ‘monnikenkoor’ dat hij vorm geeft, prachtig! Een nummer om op repeat te zetten (en op vol volume).

Rise And Fall is meer een power ballad. Hier mag Jean Pageau (Mystery) de vocalen verzorgen, hetgeen hij prima doet. Halverwege neemt het nummer in kracht toe dankzij de lap steelgitaar en een heerlijke korte toetsensolo. In het gedragen The Golden Thread is het de samenzang van Joe Payne (The Enid) en Lauren Nolan die voor kippenvel op mijn armen zorgt. Wat klinken die twee geweldig goed samen! De toetsen worden hier beroerd door Oliver Wakeman. Dark Arts is lekker up-tempo en het groovy basspel van Billy Sherwood (Yes, Circa) klinkt zalig. Ook de drums van Nick D’Virgillio geven het nummer iets extra’s.

In het slotstuk, Ancestors And Satellites, komen alle vocalisten nog een keer aan bod, maar wordt het gros gezongen door Pete Jones. De slepende gitaarsolo tegen het einde is van de hand van Michel St-Pere (Mystery, Huis). Op zich een prima nummer, maar voor mijn gevoel had er meer in gezeten.

Ik ben zelf een enorme filmliefhebber en bij bijna elk nummer schoot me wel een film te binnen waar het nummer prima in zou passen. Meeslepende films als Gladiator en The Lord Of The Rings, maar ook titels als Into The Wild en The Notebook. Dat zegt ook wel iets over de diversiteit van dit album. Liefhebbers van de muziek van Huis, Cosmograf, Mystery, Steve Thorne en Lee Abraham kunnen zonder twijfel overgaan tot het aanschaffen van dit prachtig verzorgde album.