Rudess, JordanAlbum

Jordan Rudess behoeft – als toetsenist van Dream Theater – geen introductie binnen de progwereld. Sinds “Metropolis part 2: Scenes from a memory” (1999) beroert Rudess zeer succesvol alle toetsenpartijen binnen deze progmetalband. Daarnaast is hij zeker ook bekend van Liquid Tension Experiment, de meer experimentele samenwerking tussen hem, Petrucci en Portnoy. Bij de soloalbums van Rudess zet hij nog een stapje extra in het experimenteren, de complexiteit en technologische hoogstandjes.

In tegenstelling tot zijn vorige projecten heeft Rudess op “Permission To Fly” een beperkt aantal muzikanten om zich heen verzameld. Waar hij op andere solo albums een uitgebreid aantal (gast)muzikanten had uitgenodigd om ieder nummer een bepaalde sfeer mee te geven, heeft hij op dit album alleen een zanger (That Joe Payne), drummer (Darby Todd) en gitarist (Steve Dadaian) als tijdelijke projectbezetting gebruikt. Daarnaast zijn er op twee nummers gastgitaarsolo’s van Bastian Martinez te horen. Overigens is de veelzijdigheid van de verschillende nummers hierdoor niet (of nauwelijks) veranderd.

Het album start instrumentaal met The Final Threshold. In de eerste anderhalve minuut laat Rudess horen dat hij de toetsen op een perfecte wijze beheerst: de virtuoze piano, het orgel, synthesizerspel en bliksemsnelle solo’s. Dit zou een geniaal instrumentaal album kunnen worden, met het tentoonstellen van de beheersing van de instrumenten (ook die van de gitarist en drummer). Echter, na 1,5 minuut trekt Payne de aandacht naar zich toe. Zijn specifieke stemgeluid – niet direct een heavy zangstem – werkt perfect bij de teksten die door Rudess’ oudste dochter Ariana zijn geschreven. Mede hierdoor komt de nadruk vaak te liggen op de teksten en zang.

Zanger Payne is wellicht voor de meesten nog onbekend, dit terwijl hij toch een indrukwekkend cv heeft. Hij heeft een drietal soloalbums uitgebracht, waaronder een kerstalbum in 2022. Daarnaast is hij twee jaar op rij verkozen tot Best Male Vocalist door de lezers van Prog Magazine, en kreeg drie nominaties voor de Progressive Music Award voor zijn werk met The Enid. Zijn zangprestaties op dit album zijn formidabel. Hij heeft een cleane, heldere stem, met een enorm bereik. Kippenvel bij de start van Shadow Of The Moon. Hij is een geheel andere zanger dan bijvoorbeeld James LaBrie, maar ik ben erg benieuwd hoe Payne binnen Dream Theater zou klinken.

Zoals we ondertussen gewend zijn bij de soloalbums van Rudess, vermengt hij de invloeden van Dream Theater met eigen jazzy accenten, virtuositeit en intensiteit. Als echte toetsentovenaar zien we hem de toetsen bezweren bij de start van The Alchemist. Samen met gitarist Dadaian weet hij een indrukwekkende intro van dit nummer neer te zetten. Ook verderop worden de toetsen professioneel beroerd. De afwisseling van zang, drums, gitaar en toetsen maken dit een uiterst complexe en duizelingwekkende compositie. De gelaagdheid, het complexe tempo en de instrumentale wisselingen zijn overweldigend. Dit nummer dien je wel een paar keer te beluisteren om de volle impact te ervaren.

Het epic-nummer Eternal is waarschijnlijk het zwaarste van het album en het schurkt erg dicht tegen zijn belangrijkste band Dream Theater aan. Hier etaleert het viertal nogmaals zijn behendigheid. De zang staat nu in dienst van het indrukwekkende toetsenspel van Rudess, er zijn heerlijke gitaarmomenten en dito drumpartijen van Todd.

Jordan Rudess heeft met dit album een duidelijke opvolger van “Wired For Madness“ afgeleverd. Mede dankzij de teksten van dochter Ariana en de zang van Payne is het album ook voor een breder publiek – dus niet alleen voor de technische virtuozen onder ons – bereikbaar. Tegelijkertijd blijven de technische stijlkenmerken van Rudess duidelijk aanwezig en worden ook de toetsenliefhebbers goed bediend met dit album.