Concert

Kayak is finito. De afscheidstournee is achter de rug. Als laatste wapenfeit brengt OOB de liveregistratie hiervan uit op cd/dvd. In Muziekpodium Azotod in De Meern vindt op zondag 2 maart de release hiervan plaats, met een groot woord ook aangeduid als wereldpremière.

Spreekstalmeester Wouter Bessels (voorheen Progwereld-recensent) is al met  zijn praatje bezig als ik, kennelijk iets te laat, de goedgevulde zaal betreed.  Een zitplaats kan ik wel vergeten. Daarvoor had Kathy Keller van OOB Records het publiek al welkom geheten. Het gebeurt overigens in Azotod, omdat hier de fanmeetings plaatsvinden.

Bessels somt wat hoogtepunten van de band op. Naast de hits uit de beginperiode rept hij over het Amerikaanse avontuur rond “Periscope Life”, de filmmuziek voor de film “Spetters” en de herstart in 2000 nadat de band achttien jaar was gestopt. Ze trokken met “Close to the Fire” gewoon weer volle zalen. Het duurde even voordat iemand het goede antwoord had op de kwisvraag hoeveel mensen er officieel in Kayak hebben gespeeld sinds de oprichting in 1972. Dat blijken er 24 geweest te zijn.

Uiteraard werd de oervader van Kayak, Ton Scherpenzeel, op het podium gehaald. Hij geeft desgevraagd aan deze bijeenkomst mooi, bijzonder en raar te vinden: “Een combinatie van een schoolreünie, een verjaardagsfeest en een begrafenis.” Door de aanwezigheid van diens zoon kan Pim Koopman er toch een beetje bij zijn. Het was niet zeker dat van de laatste tour een dvd gemaakt zou worden. Die kwam vreemd aan zijn einde toen het laatste optreden in Noorwegen door corona van enkele leden geen doorgang kon vinden. Twee jaar later kwam Marcel Singor opeens met de proefmix aan, inclusief beelden. Het vervolg laat zich raden.

Scherpenzeel vindt dat we van een dwarsdoorsnede van het oeuvre van Kayak kunnen spreken, uit elke periode is wel iets opgenomen. Het blijft (soms lastige) keuzes maken wat je wel en niet speelt en op zo’n schijfje zet: “Je kunt niet zes uur gaan spelen.”
Als een van de hoogtepunten noemt hij het optreden in Paradiso na achttien jaar afwezigheid. “We hebben toch iets goed gedaan,” verzucht hij. Hij gaat niet verder met een solocarrière: “Ik maak gewoon muziek, dat vindt zijn weg wel.”

Dan volgt de integrale vertoning van de dvd op een groot scherm. Tussendoor praten is, in tegenstelling tot bij concerten, nu geen probleem. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk, hapjes gaan rond. Om toch ook een beetje mee te doen aan de  meet-and-greet vraag ik Scherpenzeel hoe hij nu verder gaat. Hij bezweert dat hij niet meer zal optreden. Op mijn vraag wat hij het beste nummer van Kayak ooit vindt, antwoordt hij na enig denkwerk enigszins verrassend: “Before the Angels Fell, omdat daar veel in zit. Nummers uit de jaren 70 komen ook in aanmerking, maar die waren minder goed geproduceerd.”

Als de film draait, verzamelen volwassenen mannen en vrouwen, op leeftijd ook, als schoolkinderen handtekeningen van alle aanwezige bandleden op hun zojuist verworven dvd of groot formaat poster. Aandoenlijk. Het geluid, daar laat ik me niet over uit, dat deed collega Math Lemmen al in zijn recensie van “Back to Shore”. Hij gaf aan dat de band op zijn hoogtepunt is gestopt. Zelf hoor ik het oude vertrouwde Kayak-geluid uit de vorige eeuw nauwelijks meer terug, het is een stuk ruiger geworden. Een eindje over het hoogtepunt heen, denk ik dan, maar ik zou het niet over de muziek hebben. Misschien was het geluid in deze zaal iets minder goed. Over de beelden kan ik kort zijn: die waren prima, John Vis was erbij betrokken, dat zegt genoeg. Spectaculair zijn ze ook weer niet, heel veel shots van musicerende mannen op een podium, dat is het eigenlijk.

Met een grote grijns op mijn gezicht verlaat ik het pand, want ik heb toch mooi een handtekening van dé Ton Scherpenzeel op mijn dvd-doosje weten te bemachtigen, en ja, toch ook omdat ik nog één keer Kayak heb kunnen zien, al was het op een scherm.  Het Kayak-loze tijdperk gaat beginnen, vaarwel!