Kingfisher SkyAlbum

In vorige recensies van werk van Kingfisher Sky las ik nog al eens dat de muziek van dit Nederlandse gezelschap een beetje lastig te plaatsen is. Ik vind dat wel meevallen. Ze maken overzichtelijke, niet te ingewikkelde progressieve rock, niet al te hard, al horen we ook wel eens een gitaarriff, met de nodige folkinvloeden. Het gebruik van bouzouki, mandoline, viool, cello en uilleann pipes draagt hieraan zeker bij. Tel daar de veelvuldige toegepaste orkestraties en een mooie alt bij op, dan is het plaatje aardig compleet.

Na het vorige album “Technicolor Eyes” volgden twee ep’s, een zwaardere (“Rise”) en een akoestische (“Walk the Plank”). Het werd wel weer eens tijd voor een ‘gewoon’ album en dat is “Feeding the Wolves” geworden. Het hierboven beschreven etiketje kunnen we zo op de hoes plakken. Judith Rijnveld is heel bepalend voor het geluid van de band, met haar mooie alt. In alle nummers pakt ze een hoofdrol. Op het titelnummer vertolkt Edward Reekers de mannenrol en zorgt Troy Donockley voor de fluiten. Gevoelig is die zang, terwijl de violen zwiepen en de band wat gas geeft. Een mooi stukje folkrock, deze binnenkomer.

Rijnveld laat haar stem fraai rollen op Fade Away, dat ook langzaam aan kracht wint. De orkestraties zwellen aan – hiervoor tekent toetsenman Erik van Ittersum, die als toetsenman niet erg op de voorgrond treedt – en gitarist Edo van der Kolk zet tot twee keer toe een gitaarsolo in. Hij grossiert hier bepaald niet in, dus even extra opletten. We hebben met dit nummer meteen een van de hoogtepunten van de cd te pakken.

De band kan ook best stevig uitpakken. It Never Ends heeft ijl toetsenwerk, al snel voegen de riffs zich bij de zware stem van Rijnveld, strijkers vullen aan.  Embrace the Moment is uptempo met forse riffs. Dit is een heel eenvoudig nummer, eigenlijk is het nier meer dan ouderwets beuken. Mij bevalt dit minder. Bess en Bigdipper zijn dan weer rustige folknummers. Dat geldt zeker ook voor het fraaie Dormancy, waaraan Donockley bijdraagt op uilleann pipes, Bouke Visser op dwarsfluit en Esmée van Vliet achtergrondzang verzorgt.

De nummers zijn kort en als je even niet oplet zijn ze alweer voorbij. Dat geldt eigenlijk ook voor de hele cd, in drie kwartier is het gepiept. Kingfisher Sky heeft zichzelf een goede dienst bewezen door voor deze insteek te kiezen. De folkelementen doen het goed, net als de orkestraties. De stem van Rijnveld past er prima bij, al is het wel eens een beetje veel van het goede. De stevigheid in de muziek is een welkome aanvulling, omdat het anders te soft wordt. Gewoon een heerlijk album van eigen bodem, kom maar op met die wolvenbrokken!