Lucid DreamAlbum

Ontstaan in Sestri Levante, Italië, besloot gitarist Simone Terigi in 2009 een band te creëren met een krachtig en progressief hardrockgeluid met een mix tussen machtige riffs, deugdzame gitaarsolo’s en ballads. Het geluid op de vier vorige albums van de band, genaamd Lucid Dream, komt uit veel verschillende genres. Je kunt de belangrijkste bandinvloeden horen van de hardrock uit de jaren 80 en 90 met soms wat klassieke nuances die de muziek wat kleur op de wangen moeten geven.

Lucid Dream opereert met hun nieuwste album “A Peaceful Death” op het snijvlak van popliedjes en hardrock en snijdt zich daarbij voor de pure progliefhebber soms lelijk in de vingers, waardoor ik vrees dat de albumtitel een beetje doemdenken is. In de vorm van een verzameling van tien compacte nummers met daarin een hoog AOR-gehalte uit de jaren 80, hoor je in-your-face nummers en af en toe wat kalmere stukken met een mid-tempo ritme. Het is daarbij jammer dat de refreinen niet altijd helemaal lekker lopen en de zang, hoewel accentloos, toch niet je van het is. We horen af en toe een beetje Styx, een beetje Foreigner en af en toe wat Whitesnake, maar waar het vooral aan ontbreekt is een eigen smoel.

En dat is jammer want deze band is al vijftien jaar actief en bestaat uit een aantal goed aangeschreven veteranen uit de Ligurische rivièra. Zoals op basgitaar en zang Roberto Tiranti, ex-Mangala Vallis en een vaste medewerker voor Alan Simons-producties. Luca Scherani als klassiek geschoolde toetsenist die te horen was bij Hostsonaten, Finisterre en La Conscienza di Zeno en Paolo Tixi, de drummer die regelmatig met La Mascera di Cera en Fabio Zuffanti speelt. Maar van deze Rock Progressivo Italiano maestro’s hoor je op het album helaas niets terug.

Door de constructie van korte nummers krijgen de progressieve aspecten, die gewoonlijk worden geassocieerd met bovenstaande Italiaanse bands, uiteindelijk nauwelijks de kans om zich te ontwikkelen. Daar voegt het strijktrio, dat op gepaste wijze zijn aanwezigheid soms laat horen, niet veel meer aan toe. Het album eindigt met het instrumentale nummer Wheel Of Karma, aangestuurd door de sologitaar van Simone Terigi. Dit is voor mij het enige lichtpuntje, ook al klinkt zijn elektrische gitaarsolo als een Eddie van Halen in een melancholische bui of een Gary Moore die de blues is kwijtgeraakt. De albumtitel is daarmee niet een doemdenken maar een stille wens geworden.