MagentaAlbum

In mei 2019 vierde de uit Wales afkomstige progrock band Magenta zijn 20-jarig jubileum door op te treden voor een uitverkochte zaal in het Arlington Arts Centre in Newbury, Engeland.

De band kon optimaal profiteren van de ultramoderne concertfaciliteit en met de toevoeging van speciaal gemaakte projecties, live-acteurs en theatrale rekwisieten. Het werd een avond die de aanwezigen nooit zullen vergeten. Het optreden bevatte nummers van alle zeven studioalbums van Magenta tot dat moment, waaronder een groot deel van de publieksfavorieten en een 48 minuten durende sectie van het album “Home” uit 2006. De band werd aangevuld met fluit, hobo en orkestpercussie, samen met gastoptredens van Peter Jones (Tiger Moth Tales/Camel) en David Longdon (Big Big Train) die Steve Hackett’s Spectral Mornings uitvoerden. Het optreden zou bijna niet plaats gevonden hebben als gevolg van een infectie aan de luchtwegen van zangeres Christina Booth. Gelukkig was de frontvrouw snel hersteld en kon het publiek genieten van een uitstekend op dreef zijnde jubilaris.

Ruim twee jaar later is daar dan de registratie van dit bijzondere jubileumconcert, waarom het zo lang heeft geduurd is onbekend. Misschien dat de perfectionistische attitude van voorman/oprichter Rob Reed hier debet aan is. Aan het geluid en de beeldregistratie kan het in elk geval niet gelegen hebben, beide zijn van hoge kwaliteit. De uitgave getiteld “Angels And Damned – 20th Anniversary Show” bevat twee dvd’s en twee audio cd’s en omvat het volledige, 140 minuten durende optreden. De setlist bestaat zoals gemeld uit nummers van alle zeven studio-albums tot dat moment, het uitstekende “Masters of Illusion” zag pas in de zomer van 2020 het levenslicht. De keuze van de nummers is altijd een discussie waard. Alle grote successen zijn aanwezig, zoals The White Witch (de volle 25 minuten) Red en Gluttony, al zijn sommige enigszins ingekort zoals Trojan en The Ballad Of Samuel Layne. Daar staat weer tegenover dat het album “Home” voor het overgrote deel wordt gespeeld, een knappe prestatie van Rob Reed qua arrangement. Ook vaste toegift The Lizard King komt niet helemaal ongeschonden uit de strijd en wordt in een verkorte versie als laatste nummer gespeeld. Keuzes.

Alle bandleden zijn uitstekend op dreef; de axis van de band is het driemanschap Reed, Fry en Booth. Die laatste geeft ruiterlijk toe dat ze niet had verwacht dat ze twintig jaar na Reed’s uitnodiging om iets in de studio te doen nog steeds op het podium zou staan met de band. Haar krachtige en tegelijkertijd emotievolle stem is nog steeds puik en kenmerkend voor het geluid van Magenta. Datzelfde geldt ook voor het karakteristieke, tegen Steve Howe (Yes) aan schurkende gitaargeluid van Chris Fry. Maar de superlijm die het allemaal houdt is toetsenist / componist / producer Rob Reed, muzikale duizendpoot. Ik mag de ritmetandem, drummer Jonathan ‘Jiffy’ Griffiths en bassist Dan Nelson, niet vergeten. Vooral die laatste verbaast me keer op keer met zijn stuwende en tegelijk melodische spel.

Een extra compliment is er nog voor gastmuzikant Peter Jones, die niet alleen op toetsen en achtergrondvocalen maar vooral op saxofoon (The Ballad Of Samuel Layne) een absolute toegevoegde waarde vertegenwoordigt. En dan heb ik het nog niet over zijn gitaarsolo tijdens een van de toegiften, een magistrale vocale versie van Hackett’s Spectral Mornings, kippenvel! Diezelfde Steve Hackett verschijnt nog even op het grote scherm voor een kort ‘Happy Birthday to Magenta’. Een hoboïste, fluitiste en percussionist versterken het kwintet waardoor er op enig moment zelfs tien muzikanten zich op het ruime podium in Newbury bevinden.

Het optreden wordt nog eens verder versterkt door de al eerder genoemde dramatische elementen in de vorm van projecties, voice-overs, aankleding (iedereen in het zwart, Booth in smetteloos wit tijdens The White Witch) en acteurs. Waardoor het niet alleen een lust voor het oor maar ook voor het oog is geworden.

Magenta heeft met “Angels And Damned” een memorabel document geproduceerd met een selectie uit 20 jaar hoogstaande progrock. Hopelijk steekt de band binnenkort weer eens het Kanaal over; ook het nieuwe materiaal is ruimschoots de moeite waard om live vertolkt te worden. Op naar de volgende 20 jaar.