Paganini, MarceloAlbum

‘Yes I have to confess
Prog friends can find each other
They may be hard to impress
But they can’t beat my mother

Hiermee begint het nummer Captain’s Face, het slotnummer van de cd “Identity Crisis” van Marcelo Paganini. Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ik hoop dat Marcelo’s moeder houdt van zijn muziek, want ondergetekende, toch een ‘progvriend’, is niet zo onder de indruk van zijn cd. Hoe dat komt, zal ik zo uitleggen. ‘Hard to impress’, wellicht.

Paganini is een veelzijdig baasje want hij is een virtuoos gitarist, componist, producer, filmmaker en acteur. Op “Identity Crisis” laat hij een samensmelting tussen prog rock en jazz fusion horen. De muziek is bij tijd en wijle chaotisch, druk, kent diverse wendingen en Paganini soleert er regelmatig flink op los. Mooi vind ik hoe de gitaarsolo’s en toetsensolo’s worden afgewisseld. Verder zijn vooral de drums soms nogal wild.

Er zijn twee elementen die de muziek, in elk geval voor mij, lastig maken. In de eerste plaats komt de muziek nogal richtingloos over. Het is vaak meer een aaneenschakeling van ideeën dan dat er sprake is van een ‘echte song’. Paganini’s muziek heeft wel heel erg een improviserend karakter. Uiteraard zou u kunnen tegenwerpen: dat is juist helemaal jazz. Klopt, maar mijn voorkeur gaat uit naar wat traditionele/ conventionele symfo. Het rustige nummer Tangerine Way is zo’n nummer en ik vind dat Paganini laat horen ook gewoon een goede song en melodie te kunnen schrijven. Vooral mooi vind ik de doorklievende gitaarsolo’s in dit nummer.

En het is natuurlijk smaak, maar de stem van Billy Sherwood kan mij niet zo bekoren. Al kan ik mij voorstellen dat Paganini zelf trots is dat deze man met een behoorlijke staat van dienst aan zijn album meewerkt. Sherwood, bekend van onder meer Yes, World Trade, Asia en recent Arc Of Life, deed ook mee aan Paganini’s solodebuut “2012 Space Traffic Jam”. Ik vind zijn stem wat schreeuwerig, zeker op “Identity Crisis”. Bij mij raakt hij niet de juiste snaar.

Nu heeft Paganini een heel aantal gastmuzikanten voor zijn plaat weten te strikken. Ik noem hiervan verder drummer Chad Wackerman van de Zappa Band en toetsenist Adam Holzman van de Steve Wilson Band. De Amerikaanse multi-instrumentalist en componist Rachel Flowers werkt mee aan vier nummers op dit album. Zij heeft gewerkt met artiesten als Dweezil Zappa, Rick Wakeman, Steve Porcaro en Jordan Rudess. Goed om te vermelden is dat gitarist Jan Dumee van Focus een mooie solo speelt op het nummer “Soul Much Further Away”.

Kortom, Paganini kan gitaar spelen en een hele batterij min of meer bekende artiesten werkt mee aan deze cd. Toch resulteert dat in een cd waar ik weinig mee kan. De meeste nummers missen richting. Teveel jazz-fusion, te weinig progrock. Voor mij dan. Ik kan me goed voorstellen dat prog liefhebbers die dat improviserende karakter juist kunnen waarderen, tot een andere conclusie komen. Maar ik kan er niet meer van maken.