MarillionConcert

Verslag: Wouter Bessels, Mario van Os
Foto’s: Ron Kraaijkamp, Ard van den Heuvel, Mario van Os en Peter Koenis
Datum: 8 t/m 11 maart, Port Zélande, Ouddorp, Nederland

Wouter: En we zijn weer terug op Port Zélande! Door de vroege boeking – bijna een jaar van tevoren – duurt het wachten op zich niet zo lang, maar als de Zuid-Hollandse wateren voorbij de Rotterdamse havens in zicht komen, dan is er geen weg meer terug. Op naar drie dagen Marillion, met een auto vol eten, drinken, muziek en gezellige mensen. Onze groep gaat al jaren samen naar dit tweejaarlijkse feest: naast Maurice en Ria Dam, Christian Bekhuis en ondergetekende is ook Herman Beunk (presentator van Radio Xymphonia op AAFM) er weer bij, voor het eerst sinds 2007.
Het is op deze nog redelijk zachte 8^e maart tijd voor het vierde Marillion Weekend op Nederlandse bodem. De iPod in de auto staat op shuffle en mag het geen toeval zijn als we de afslag Port Zélande nemen opeens “The King Of Sunset Town” start? Nog mooier is dat de uitbarsting van dat nummer precies klinkt als we de slagbomen passeren!
Als we de auto parkeren horen we de band Three Minute Boy soundchecken, gevolgd door Happiness Is The Road. Tegelijkertijd merken we dat het al flink druk op het park is. Hutje mutje, vierduizend mensen met drieënveertig nationaliteiten. ‘Allemaal dezelfde shirts. Dat wordt interessant!’, aldus huisgenoot Regina Geleijnse die al is gearriveerd in 196 en de deuren van onze zespersoons chalet al heeft opengezet.
Vaste strategie is om na het uitpakken eerst even naar de merchandise te lopen. De nieuwe versie van “Radiation” en de heruitgave van de Brave live-dvd en Michael Hunter’s River zijn meteen bestsellers en het Weekend T-shirt wordt ter plekke gepast voor de beste maat. Mooi is het fotoboek van Andy Wright over de Amerikaanse tournee van vorig jaar. Die raakt zowaar ook nog uitverkocht op zondagmiddag. Ook leuk: een Radiation-koffiemug en wat dacht je van handzeep in de stijl van Brave (‘now wash your hands’)? Voor 4 euri natuurlijk meegenomen.

Mario: En zo begint iedereen zijn tweejaarlijkse weekend in Zeeland op een andere wijze. Ruim voor 15.00 uur ben ik als eerste van onze groep muziekvrienden aanwezig op het gezinspark, dat voor één weekend wordt overgenomen door de grootste en gezelligste muziekliefhebbende familie. Ik kan dan op mijn gemak inchecken, het programma alvast bekijken en mijn bed opmaken. De overige vijf van mijn huisgenoten druppelen één voor één binnen. Met Mark, die een half uurtje later dan mijzelf binnen is, gaan we vervolgens ook het park verkennen. Jammer genoeg is het nog geen terrasweer, dus gaan we binnen in The Adventure Factory ons eerste biertje nuttigen. Het voordeel is wel dat je alle mensen voorbij ziet komen, tenminste als je je tactisch opstelt. De rij voor de merchandise is al groot en die wordt overigens het gehele weekend niet kleiner. Wat daar in drie dagen wordt verkocht, zou menig winkelier zijn jaaromzet voor willen omruilen. Wij besluiten om zaterdagochtend maar terug te gaan als onze groep compleet is. Ik heb toch al meer Marillion T-shirts dan dagen in het jaar dat ik ze draag, dus het kan nog wel een dagje wachten. De laatste van onze groep is nog maar net op tijd om snel iets te kunnen eten, voordat we naar `The Main Hall´ (= Grote Tent) mogen.

DeeExpus

Mario: Hoe zenuwachtig kun je zijn voor een optreden voor een publiek van zo’n 4000 mensen? DeeExpus geeft het antwoord als opener voor het weekend. Het is vanaf het begin duidelijk dat DeeExpus niet gewend is om voor zo’n menigte te spelen. Na het verbluffende goede album “King Of Number 33” is de line-up van de band wederom niet stabiel gebleven. Zanger Tony Wright, medeoprichter van deze band/project, is door ziekte geveld, John Dawson is vervangen door Dave Anderson op de basgitaar, Mike Varty is de toetsen gaan bedienen, Michael McCrystal is als gitarist toegevoegd, zodat Andy Ditchfield alle zang voor zijn rekening kan nemen. Een jaar na het verschijnen van hun meest recente album is naast Ditchfield alleen drummer Henry Rogers over van die line-up. Een aantal leden heeeft wel in het najaar van 2012 meegedaan, toen ze ook in het voorprogramma van Marillion mochten optreden. Maar het is zeker het eerste grote concert waar Ditchfield de meeste zang voor zijn rekening neemt. En dat hij daar zenuwachtig voor is, druipt er aan alle kanten vanaf. Het optreden wordt er zeker niet beter van. Had mijn collega Hans Ravensbergen het in zijn recensie van “King Of Number 33” over het doorpakken na een periode van ‘aanmodderen’. Het lijkt er toch op dat die periode nog niet is afgesloten. Wat deze openingsact van het weekend hier op het podium laat zien, stelt mij teleur. Wellicht had ik te hoge verwachtingen. Jammer is het natuurlijk ook dat Mark Kelly niet minimaal een nummertje komt meespelen en dat hun epic nummer King Of Number 33 niet wordt gespeeld. Het instrumentale nummer Marty And The Magic Moose vormt het hoogtepunt van dit optreden. Een nummer dat ik altijd wat op Tubular Bells vind lijken. Hiermee leek de band zijn zelfvertrouwen een beetje terug te winnen. Het nummer Memo vormde daardoor ook een goede afsluiting.
Overigens heeft de band een uiterst interessant sfeerverslag van het weekend geschreven, klik hier.

MARILLION: “RADIATION”

Mario: Traditioneel is de vrijdagavond gereserveerd voor “Album-Night”. Dit jaar is de keuze gevallen op het in 1998 verschenen album “Radiation”. Toentertijd is dit album geproduceerd door de band zelf met mixing hulp van Stewart Every en uitgebracht op het zelf opgezette label Raw Power. In de voorbereiding op het weekend hebben de heren waarschijnlijk vaak genoeg naar het album geluisterd en toch maar professionele hulp ingeroepen. Het album is net voor het weekend uitgebracht in een remix versie waarbij Michael Hunter, ook bekend van de voorprogrammamuziek voor de “Brave” show, geweldig werk heeft afgeleverd. Meer daarover in de aanvulling op de recensie van “Radiation”.

De timing van het weekend is perfect en exact om 20.30 uur worden de lichten gedimd en start onder werkelijk luid gejuich de tonen van Costa Del Slough. Het publiek is werkelijk vanaf de eerste seconde uitzinnig, de band die al klaar staat achter het voor het podium opgehangen doek is duidelijk onder de indruk. Na Under The Sun volgt een dusdanig warm applaus dat de gehele band moet blozen en gewoon van het moment moet genieten. Elke willekeurige band zou al blij zijn als een dusdanig lang en gemeend applaus zou komen na hun optreden, maar dit volgt hier al na een nummer.  Gelukkig is “Radiation” een liedjes album, zodat H en de band voldoende kans heeft om met het publiek te communiceren, hen te laten meezingen en vooral een geweldig goede tijd te hebben. De avond is nu al gemaakt.

Na het album neemt de band een korte pauze om vervolgens een verrassende set neer te zetten, waarbij vooral het Fish-gehalte verrassend hoog is. Na Slainte Mhath verrast Hogarth vriend en vijand door heel open en gemeend op het podium een toost uit te brengen op de voormalig zanger van Marillion: Fish. Als vervolgens Lavender van de klassieker uit die tijd “Misplaced Childhood” wordt ingezet, is het publiek helemaal buiten zinnen. En gelukkig stopt het niet bij één nummer van dat geweldige album; de set wordt vervolgd met Heart Of Lothian. Als daarna in de toegift ook nog Script For A Jester’s Tear van hun dertig jaar geleden uitgebracht debuutalbum wordt gebracht is de eerste avond van het weekend een groot succes. De avond wordt besloten met Marillion’s ode aan Centerparcs: Happiness Is The Road.

ZATERDAG 9 MAART 2013

QUIZ

Wouter: Na het, eerlijk gezegd, zeer verrassende concert van de vrijdagavond is het op zaterdagochtend vooral uitbrakken. Na een frisse duik in het zwembad nestelen we ons rond het middaguur in de Adventure Factory, waar een uur later de traditionele Marillion Quiz wordt gehouden. Ook dit jaar weer opgezet door de Cakey Boys die zichzelf wederom hebben overtroffen.
Nog nooit was de quiz zo moeilijk. Weet maar eens uit het hoofd hoeveel Engelse ponden Marillion in 1993 stak in het opnemen van “Brave”, op welke hoes voor het laatst mascotte Barry te zien was en wat het catalogusnummer van de live-cd van “Marbles By The Sea” uit 2004 is. Absoluut toppunt was de laatste ronde: raad het liedje op basis van de steeds het eerste woord van elke zin uit het eerste couplet. Niet te doen! Toch sprokkelen we als ‘Ria lost her Marbles’ een behoorlijke 58 punten binnen.  Niet slecht voor zo’n brakke start van de dag.
Een dag later staan de gedoodverfde voorrondewinnaars Parrotheads op het podium in de tent tegenover de band. En evenals vorig jaar is de band weer het sterkst, tot grote hilariteit van het publiek dat geen genoeg kan krijgen met boegeroep richting de grootste Marillion-nerds die er bestaan. Het is ook een zwaar en vervelend leven, diehard fan zijn.

ALAN REED

Mario: Alan Reed is waarschijnlijk het beste bekend als de zanger van Pallas. In oktober 2012 heeft hij een eerste soloalbum uitgebracht “First In A Field Of One”. Op basis van dit album en waarschijnlijk ook zijn carrière bij Pallas is hij gevraagd om een optreden te verzorgen in The Adventory Factory, direct na de Quiz. De zaal loopt aardig vol aan het einde van de Quiz en dus mag Reed zich verheugen op een grote opkomst. Het geluid in de Factory is niet opperbest en de akoestische geluiden van Reed overstemmen nauwelijks de kroeggeluiden die ook gewoon door blijven gaan. De stem van Reed is ook zacht en bedoeld om naar te luisteren in een rustige ambiance. Hij vangt aan met een tweetal Pallas-nummers, mijn inziens een zwaktebod als je de kans krijgt om je soloalbum te promoten. De zaal loopt er ook niet warm voor, dus die strategie heeft niet gewerkt.  Uiteindelijk worden slechts drie eigen nummers ten gehore gebracht. Duidelijk is dat Reed dus nog moet leunen op zijn Pallas-carrière. Het wordt tijd dat hij in zijn eigen kracht gelooft. Op toetsen wordt Reed begeleid door Mark Spencer, bekend van Twelfth Night, zodat ook het nummer Love Song ten gehore wordt gebracht. Een leuke bezigheid voor de zaterdagmiddag, maar ik had er meer van verwacht.
De toegift Biko heb ik niet meer mogen horen, omdat wij tijdig wilden gaan eten, zodat we bij het avondprogramma een beetje vooraan konden staan. Ik heb “Brave” al een tweetal keer eerder integraal mogen aanschouwen, maar voor de jongere deelnemers in onze groep zou dit toch hun eerste keer zijn. Van dit evenement mogen we dus geen moment missen.

PETE TREWAVAS (EDISON’S CHILDREN)

Mario: Wat opvalt als we rond zes uur de tent binnenkomen is dat het podium is veranderd. Een grote catwalk steekt een aantal meter de zaal in, waardoor vooraan minder plek komt. Gelukkig weten we een perfect plekje te bemachtigen, recht voor de apparatuur van Rothery en langs deze catwalk. We zijn benieuwd waarom het podium deze vorm heeft gekregen, maar dat wordt later op de avond duidelijk. Als Pete Trewavas klokslag 18:30 uur op het podium verschijnt, maakt hij ook direct een opmerking daarover: “Als jullie denken dat gisteravond geweldig was, wacht dan maar wat je vanavond allemaal gaat beleven …”. En aan het eind van de avond blijkt dat hij zeker niet overdreef.

Na twee keer eerder als soloartiest, samen met Robin Boult, op het podium van het Marillion Weekend te hebben gestaan, wordt Trewavas dit jaar weer aangekondigd als soloartiest. Hij zal een aantal eigen nummers, geschreven in de afgelopen jaar, ten gehore brengen op akoestische gitaar. Na een vijftal eigen nummers, waarbij overigens ook een nummer dat hij twee jaar eerder met Boult had gespeeld, kondigt Trewavas een speciale gast aan. Het is Eric Blackwood, speciaal overgekomen uit Amerika om enkele nummers van Edison’s Children op het podium te brengen. Trewavas mag zijn elektrische gitaar weer gaan stemmen en de nummers Spiraling en A Million Miles Away (I Wish I Had A Time Machine) worden ten gehore gebracht. Dit korte optreden was geweldig en schreeuwt gewoon om een vervolg. Ik hoop dan ook op een volledig concert binnenkort ergens in Nederland!

SWEET BILLY PILGRIM

Mario: Ik moet even een klein puntje van kritiek uiten op het Marillion Weekend en de organisatie. Dit is de vierde keer dat ik dit wonderlijk mooie en unieke evenement mag meemaken, maar het begint een vast draaiboek te krijgen. Het eerste jaar herinner ik me meerdere tussendooroptredens in The Adventure Factory en meer spontane uitbarstingen van fans en bandleden. Het is allemaal strakker georganiseerd en natuurlijk zat dit jaar het weer ook niet mee. Maar de kwaliteit van de voorprogramma’s was dit jaar ook niet echt om over naar huis te schrijven. Zo ook deze band “Sweet Billy Pilgrim”. Een band waar ik nog nooit van had gehoord en dat eigenlijk ook beter zo had kunnen blijven. Blijkbaar in Engeland een zwaar bejubelde leverancier van atmosferische artpop, maar voor mij waren dit toch 45 weggegooide minuten. De volgende keer graag wat meer aandacht aan de extra features bij dit evenement.

MARILLION: “BRAVE”

Wouter: Groot was de verrassing toen Marillion begin dit jaar aankondigde tijdens de tweede avond een integrale versie van “Brave” uit te gaan voeren. Het conceptalbum uit 1994 staat nog steeds in hoog aanzien bij veel fans en is thematisch gezien zo tijdloos als het maar kan. Door de jaren heen is tijdens diverse tournees wel materaal van de plaat langsgekomen (eerste deel Marbles-tour en Somewhere Else Christmas-tour), maar de ‘real thing’ staat al ruim tien jaar niet meer op het programma.

Tien minuten voor tijd komt de zaal in de sfeer dankzij Michael Hunter’s “River” en als de stoomhoorn precies om half negen klinkt breekt dan het moment aan dat vierduizend man/vrouw compleet in de muziek opgaan. Een groot verschil met de voorgaande avond, waar tijdens enkele “Radiation”-stukken nog wel sommigen de pas naar de bar maken. “Brave” is nog net zo indrukwekkend als in 1994. Eerder op de dag is er aan de voorkant van het podium een brede catwalk gemaakt, waar Hogarth regelmatig gebruik van maakt, zoals in Hard As Love, Paper Lies en het emotionele titelnummer.
Verder is alles aanwezig: de tulpen, de rovers en natuurlijk de film die met name tijdens de Mad-delen indrukwekkend uit de verf komt. Steve Rothery’s dochter Jennifer (geboren tijdens de opnamesessies van het album!) zorgt tijdens Brave voor de kaarsen. Wat bovenal opvalt, is dat de groep zich uitstekend heeft voorbereid. Alles valt op z’n plek en alle vijf verkeren in topvorm. Na The Great Escape is de ovatie ook minutenlang, zodat Rothery’s zijn akoestische gitaar nog maar even wegzet en de band van het podium verdwijnt om wat rust te pakken. Made Again wordt daarna, echt als epiloog, opgevoerd met de mensen van de verschillende afdelingen van The Web.
Na wederom een korte pauze volgt een set die wat lichter op de maag valt. Het vrolijke Rich is al een tijdje niet meer gespeeld en ook The Damage valt op de juiste plek. Bij publieksfavorieten Warm Wet Circles/That Time Of The Night heeft Ian Mosley wat haast. Het tempo wordt behoorlijk opgevoerd, zodat Hogarth bijna Fish’s teksten in het laatste gedeelte niet kan bijhouden.
Met Drilling Holes en een fantastische versie van Out Of This World zit dit tweede, zeer memorabele optreden erop. Toegiften Seasons End en The Space worden volledig meegegalmd door het publiek. Iedereen is tevreden, want Marillion heeft zichzelf overklast met een puntgave “Brave” en daarmee één van de beste Weekend-optredens ooit gegeven. Jemig, wat kan de zondagavond hier nog aan toevoegen?

ZONDAG 10 MAART

MUSEUM

Mario: Zoals Wouter ook al aanhaalde, kent elke vriendengroep tijdens dit weekend zijn eigen rituelen (of strategieën). Die van ons is om de zaterdagochtend te gebruiken voor de merchandise en de zondagochtend voor een bezoek aan het Marillion Museum. Het museum is elk jaar anders ingericht en kent dit jaar drie thema’s. Natuurlijk het meest unieke materiaal van de beide albums die dit jaar integraal worden gespeeld “Radiation” en “Brave” en daarnaast verrassend veel oude foto’s uit de beginjaren van Marillion. Waarbij de meeste foto’s waren gemaakt door Steve Rothery. En in zo’n museum kom je weer veel dingen aan de weet, mooie quizvragen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat de jurk die gedragen wordt op de hoes van “Radiation” dezelfde is als gebruikt wordt op de hoes van “Shesmovedon” van Porcupine Tree…?

SWAP THE BAND

Mario: Zaterdag was vast een zeer zware dag voor de organisatie en alle voorbereidingen en dan komt er nog eens bij dat op zondag vanaf 14.00 uur het programma in de Grote Tent start. Het tijdschema is voor het eerst dit weekend enigszins vertraagd. Dus als wij om iets over twee bij de tent arriveren, horen we nog soundcheckgeluiden en mogen we er nog niet in. Bijna een half uur te laat zal het programma deze middag aanvangen, een tijdschema dat pas later op de avond wordt ingehaald.

Zondagmiddag, familiemiddag, zo zou je het kunnen omschrijven. Eerst gezellig een quizje, dan wat vragen stellen aan de band en vervolgens nog gezellig wat muziek maken waarbij iedereen mag meedoen. O ja, en ook het gebruikelijke huwelijksaanzoek wordt dit jaar niet vergeten. Dit jaar had Brian de Graeve (zanger/gitarist van Silhouette) het idee bedacht om op het podium en in het bijzijn de gehele band en zo’n vierduizend toeschouwers Marjolein ten huwelijk te vragen. Marjolein heeft natuurlijk JA gezegd. Gefeliciteerd Brian en Marjolein!
De Quiz betreft de finaleronde waar Wouter het hierboven al over gehad heeft, de vragenronde levert een aantal verrassende nieuwtjes op, zo gaat Pete Trewavas in de zomer naar Nashville om wat te gaan doen met Transatlantic en Edison’s Children, Mark Kelly gaat iets doen met DeeExpus en Steve Hogarth gaat toeren met Richard Barbieri. Alleen Ian Mosley gaat genieten van de vakantie.

Het laatste onderdeel vormt dan “Swap The Band”.  Voor elk nummer wordt een vast lid van Marillion vervangen door een onbekende talent. Voorafgaand aan het weekend hebben alle geïnteresseerden zich kunnen aanmelden en daaruit is zeker dit jaar geweldig talent geselecteerd. Te beginnen met Nederlandse gitarist Daniel van der Weijde die de meest moeilijk taak heeft om Steve Rothery te vervangen op Splintering Heart. Van der Weijde vervult deze taak echter meer dan fantastisch en speelt de sterren van de hemel, de solo’s spetteren uit zijn gitaar. Als Marillion ooit een vervanger nodig heeft op gitaar, dan hebben ze hem nu gevonden. Kijk hier voor een indruk daarvan.
Vervolgens mag Egbert Derix Mark Kelly vervangen op toetsen voor Beautiful, heeft H twee vervangers nodig, geeft Marcos Carcelén een geweldige aanvulling op elektrische viool in het nummer You’re Gone en is er ook nog een drumwisseling, waarbij het toch moeilijk blijkt om als drummer een opvallende vervanger te zijn. Tenslotte mag onze landgenoot (drie van de zes is dus niet gek gescoord) Rik van Dommelen Pete Trewavas vervangen op basgitaar. Trewavas lijkt maar moeilijk zijn plek af te kunnen staan en blijft op het podium air-gitaar spelen.

Rond vijf uur is het middagprogramma geëindigd en verlaten we de tent om snel wat te eten, want een uur later moeten we weer terug zijn. Sommigen staat echter al in de rij voor het avondprogramma. Toch vreemd om een deel van het middagprogramma te willen missen om een betere plek bij het avondprogramma te bemachtigen en daarvoor ook nog ruim een uur in de vrieskou te willen staan. Marillion fans zijn dus wel echte die-hard fans.

HARVEST

Mario: Door het uitlopen van het middagprogramma is omstreeks 18.15 uur de tent nog niet geopend. Er vormt zich een steeds grotere rij voor de ingang in de vrieskou. Gelukkig wordt niet gewacht totdat Harvest helemaal klaar is met de soundcheck en wordt het publiek snel binnengelaten. Het is echt mooi daardoor nog het laatste stuk van de soundcheck te kunnen meemaken met Monique van der Kolk in een winterjas op het podium, Alan Reed die al voorbij komt en Steve Rothery die de laatste voorbereidingen doet. Een kwartier later – zodat het programma dus gewoon om 19.00 uur start – komt de band Harvest weer terug op het podium. Voor velen de eerste live ervaring met deze band. Na hun twee schitterende albums “Underground Community” en “Chasing Time” waren mijn verwachtingen hoog gespannen.

De band begint de openingstrack van hun laatste album en het publiek is meteen onder de indruk. Eindelijk een voorprogramma dat de zaal mee gaat krijgen. Op hun album “Chasing Time” heeft Harvest twee gastmuzikanten, die toevalligerwijs beiden aanwezig zijn op het weekend. Alan Reed komt in een duet met Monique van der Kolk het nummer Time Lapse ten gehore brengen. Later komt ook Steve Rothery – onder luid gejuich van het publiek – het podium op om In Debris met de band uit te voeren.  Jordi Prats heeft de rest van de avond laten horen ook perfect op de gitaar zijn weg te weten, hij laat nu de ruimte aan Rothery, maar het moet toch een kik geven om naast deze meesterlijke gitarist op het podium te mogen staan.
Na de twee nummers van Edison’s Children op zaterdag, was dit toch wel dé verrassing van het weekend. Een duidelijk enthousiaste band en geweldig performende Monique van der Kolk en de samenwerking met Steve Rothery bezorgde iedereen op en voor het podium kippenvel.

MARILLION: “SECRET SUNDAY”

Wouter: Het uitlopen van het middagprogramma heeft weinig invloed op het schema van de rest van de avond, want rond half negen dimmen de lichten en kunnen we, al enigszins verwacht, ons gaan opmaken voor heel veel materiaal van het nieuwe album “Sounds That Can’t Be Made”. Opener Gaza zet meteen de toon, inclusief Hogarth gehuld in een peace T-shirt, en vervolgens meldt de zanger dat vanavond de nieuwe plaat in z’n geheel voorbijkomt. Een sterke zet van Marillion is om niet de plaat achter elkaar te spelen, maar deze te verweven met nummer van een iets oudere datum.

De setkeuze is, evenals op de vrijdagavond, verrassend te noemen. Toch klinkt Waiting To Happen niet zoals het moet klinken: na het overdonderende Gaza kan met name Hogarth niet de rust vinden die nodig is. Om daarna met het niet bijster sterke Lucky Man terug te keren naar de nieuwe plaat, levert niet bepaald memorabele momenten. Dat gebeurt wel als This Strange Engine daarna wordt ingezet en het deel van de set inluidt met wat langere stukken.
Ook Neverland klinkt heerlijk, juist voor de verademing eens niet aan het einde van de set of als toegift. Met het prachtige Pour My Love, Invisible Ink en het stevige Power komt meer nieuw materiaal langs dat soms voor het eerst live wordt gespeeld en dat geldt ook voor het epische Montreal; lang stuk, muzikaal dagboek, en met beelden die de muziek goed versterken.
Het titelnummer sluit dit derde, toch wat vreemde concert af. Het zit ‘m niet in de keuze van de nummers, maar gewoon in het gevoel: die voorgaande twee avonden waren toch wel heel gaaf en als je als fan weinig met het nieuwe album hebt, dan roept dit derde optreden toch een andere beleving op.
De drie toegiften maken vervolgens heel veel goed: Bij The King Of Sunset Town wordt de zaal pas echt wakker en in The Sky Above The Rain staat ook een heel gedreven Marillion te spelen. Weekend-afsluiter Garden Party is het slot waar vierduizend mensen op zaten te wachten in de week waarin Marillion’s debuut “Script For A Jester’s Tear” dertig jaar oud is. De band doet wat men wil en dat kan niet anders tijdens zo’n weekend. Weer even terugdenkend aan die toost van Hogarth richting Fish van de vrijdagavond en de uitvoering van The Script is Hogarth eerlijk gezegd nog nooit zo sterk geweest in het uitvoeren van nummers uit de eerste vijf jaar van de groep. Alleen al daarom reden voor een feestje. Met deze avond noodgedwongen een wat ingetogen afterparty.

VERTREK

Wouter: Dan gaat maandagochtend om acht uur de wekker om in te pakken en weg te rijden. De ‘commune’ weer verlaten, met de wetenschap dat de bezoekers in Montreal en Wolverhampton drie concerten van formaat krijgen die de verwachtingen volledig hebben waargemaakt. Want zoveel meer zelfverzekerd heeft er dit weekend een band op het podium gestaan dan in 2011. Alleen de volgende keer wel iets van “Fugazi”? Dat is het enige album dat op geen enkele manier is vertegenwoordigd dit weekend. Misschien toch de volgende keer Incubus of Assassin? Ook de organisatie was op meerdere punten de overtreffende trap van twee jaar geleden: soepel, stipt en een gezonde routine. Wat er te wensen overliet? Het weer. Tja, bekend verhaal. Maar ooit zaten we begin februari op Port Zélande buiten te eten. Over twee jaar dan maar weer?

Mario: We mogen weer terugkijken op een zeer geslaagd Marillion Weekend. Het tiende Marillion Weekend/Convention in hun bestaan, de vierde keer in Nederland, 43 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd en 57 Marillion nummers ten gehore gebracht tijdens ruim acht uur optreden van Marillion zelf. De historische proost van Hogarth op Fish en daarnaast Hogarth die zelf op het podium verkondigt dat Grendel toch wel een geweldig nummer is. Misschien volgende keer dit nummer toch maar op de setlist zetten! Daarnaast een zeer uitzinnig publiek, dat vanaf de eerste seconde dat Marillion het publiek besteeg enthousiast en meelevend was. Minutenlange ovaties, meezingend waar zelfs Hogarth niet overheen kwam en de band motiveren om in een extra presterende stand te komen. Een band die na de laatste tonen op het podium het nog niet gezien heeft, Hogarth die tijdens Hocus Pocus in de zaal mee komt dansen – op zondag direct na de show. De band heeft zichzelf dit jaar weer overtroffen. Tot over twee jaar in Port Zélande.