Mancuso, MatteoConcert

De faam was hem al ruim vooruit gesneld, ook al is zijn discografie beperkt tot slechts één album, het in 2023 verschenen “The Journey”. Op al heel jonge leeftijd de gitaar bespelend, vanaf zijn 11e optredend, met een bijzondere techniek, gecoacht door vader Vincenzo, een bekende gitarist. Een echt Italiaans wonderkind, dat door de grootste gitaristen ter wereld wordt genoemd als de toekomst van de (jazz)gitaar. Dan is de druk groot op de tengere schouders van Matteo Mancuso.

Hij is inmiddels wereldberoemd door zijn optredens met bekende grootheden en zijn YouTube-filmpjes. Naar een aangekondigd optreden in de Zoetermeerse rocktempel Boerderij werd door mij dan ook met veel interesse uitgekeken. En ik was niet de enige, de zaal was gezellig vol, niet helemaal uitverkocht, maar de sfeer zat er al vanaf het begin goed in. Met ongetwijfeld een groot contingent (aspirant) gitaristen, nieuwsgierig naar het eerste optreden in Nederland van dit fenomeen.

Een optreden dat stipt om half negen aanvangt met openingsnummer Silkroad, een keiharde binnenkomer zonder enige vorm van aankondiging. Daarna volgt Fred, een ode aan de overleden Engelse gitarist Allan Holdsworth, ook de componist, doorspekt met improvisaties van eigen hand. De eerste gesproken woorden van Mancuso volgen pas bij het derde nummer, Open Fields. Alle drie muzikanten zijn afkomstig van Sicilië, de compositie is een ode aan het eiland. Veel gevoel en melodie, maar toch veel heavier eindigend dan het begint, een soort van Dr Jeckyll en Mr Hyde op zes snaren.

Een hoofdrol voor drummer ‘animal’ Gianluca Pellerito, een kruising tussen Billy Cobham en Ginger Baker, in het razendsnel gespeelde Falcon Flight, wordt gevolgd door Havona, een cover van een Weather Report-nummer, geschreven door Jaco Pastorius. Mancuso noemt hem onderkoeld een ‘bekende bassist’. Samba Party heeft blijkbaar niets te maken met samba of Carlos Santana, maar alles met de melodieuze instrumentale jazzrockmuziek waar Matteo patent op heeft.

Jeff Becks Cause We’ve Ended as Lovers is een van mijn all-time favorieten. Het onvermijdelijke gebeurt: na ongeveer drie noten gespeeld te hebben, breekt Mancuso een snaar, hij is dus toch menselijk. Zonder blikken of blozen snoert de gitarist zijn andere gitaar om en onder een mist van blauwe rook en midden in de spotlights zet hij het nummer voort alsof er niets is gebeurd, hulde. Blues for John is een Chet Atkins-achtige jazzy tune met een bite, gevolgd door Spain, geschreven door Chick Corea, nog een niet meer in leven zijnde artiest waarvan een cover wordt gespeeld door het trio.

Het titelnummer The Journey, op het album akoestisch, hier in de elektrische variant, is een waar hoogte- en rustpuntje, een uiterst melodieus duet voor gitaar en bas. Het harmonieuze spel op dat laatste instrument is een topprestatie van Riccardo Oliva. Wederom een nummer van de zo betreurde Paganini van de basgitaar, Jaco Pastorius, The Chicken genaamd, maar dan 100x sneller, zoals Mancuso het plastisch uitdrukt.

Het is het laatste nummer van de normale set; Mancuso excuseert zich uitgebreid bij het enthousiaste publiek, het is zijn eerste tournee en de nummers zijn schaars, met alleen zijn debuutalbum “The Journey” in zijn bagage. Na kort het podium te hebben verlaten betekent Drop D een hard rockend einde van de avond, na circa anderhalf uur subliem optreden van het trio.

Een uitzinnig publiek beloont de band met een ovationeel applaus. Ruim 600 man/vrouw sterk, kenners ook, er wordt met een mengeling van interesse en bewondering naar de razendsnelle capriolen op de zes snaren gekeken. En op de juiste momenten geklapt voor weer een bijzondere prestatie van een van de heren musici. Drie jonge muzikanten uit Sicilië die op het oog al heel lang samen spelen, met veel onderling plezier en respect, hecht musicerend. Zonder uitzondering virtuoos; van de subtiel tot hard slaande drummer Gianluca Pellerito tot het melodieuze spel van zes-snarige bassist Riccardo Oliva en de absolute meester op de gitaar. Gekleed in simpele podiumkleding, een trui en jeans, ze zien eruit als studenten, hooguit tweedejaars als je het mij vraagt. Maar laat je door het sjofele uiterlijk niet op het verkeerde been zetten, hier is een aantal pro’s aan het werk.

De hoofdrol is natuurlijk voor het wonderkind uit Palermo. Bewierookt als de toekomst van de gitaar door Steve Vai, Joe Bonamassa en Al Di Meola, om er maar een paar te noemen. En hij maakt die faam deze avond volledig waar. Zelden zal een debuutalbum en eerste tournee zoveel losgemaakt hebben als dit keer, de liefhebbers smulden ervan. Een paar nummers spelend op een lichtblauwe Pacifica en de rest op zijn vertrouwde Custom Revstar, beide van het merk Yamaha, dat hem al jaren ondersteunt. Makkelijk switchend tussen vederlichte fusion en vette en vooral harde jazzrock. Met bovenal die extreem zuivere toon en frasering. Complimenten ook voor het geluid, net als het licht in handen van een Italiaanse crew. Het licht had wel een tikje minder gekund, het had nu bij vlagen wel wat weg van een hardrockshow uit het begin van de jaren 80.

Tot slot nog even terug naar Matteo Mancuso. Van fluisterzacht tot gierende duikvluchten, razendsnelle vingers dansen over de hals van zijn gitaar, met die kenmerkende finger-style techniek, quasi flamenco/klassiek. Soepel, zonder enige vorm van inspanning of stress, alsof hij al decennialang op de wereldpodia optreedt. Nog maar 28 jaar, waar gaat dit eindigen? Een uitstekend debuut op de Nederlandse podia van dit voormalig wonderkind, hopelijk inderdaad het begin van een nieuw tijdperk.