Pure Reason RevolutionAlbum

Ik heb Pure Reason Revolution één keer live aan het werk gezien. Dat was in april 2009 op het iO-Pages festival in De Boerderij. Meest opvallend was dat de oudere symfoliefhebber een paar stappen achteruit deed, terwijl een hele groep jonkies naar voren rende. Pure Reason Revolution bracht in 2006 met “The Dark Third” een revolutionaire progplaat uit. Een onvervalste klassieker. Met de toevoeging van elektronica en dansbare invloeden bliezen ze persoonlijk het stof van het genre af én spraken ze een nieuw, jonger publiek aan.

Na drie albums was de rek eruit bij het duo Chloë Alper en Jon Courtney en gingen ze hun eigen weg. Opvallend genoeg is er nooit een andere band in dat ontstane gat gesprongen. In 2019 stond de band opeens op het affiche van het Midsummer Prog Festival. Jon Courtney had nieuwe muziek gemaakt voor zijn project Bullet Height, maar kwam al snel tot de conclusie dat deze nieuwe muziek veel meer in het straatje van Pure Reason Revolution hoorde. Een belletje met Chloë Alper bracht alles weer in gang en zo is daar album nummer vier.

Tot mijn eigen opluchting kan ik stellen dat dit duo nog niets aan kracht heeft ingeleverd. “Eupnea” is een heerlijke groeibriljant die enerzijds een vertrouwd geluid laat horen, maar ook wat aan volwassenheid heeft gewonnen. Het brutale tegendraadse is nog altijd aanwezig, maar is iets meer naar de achtergrond geschoven.

Dit alles betekent zeker niet dat ze soft zijn geworden! In Ghosts & Typhoons gaat het er geweldig stuwend en intens aan toe. De erupties van zware gitaarrifs en beukende drums brengen je in een soort trance. Het nummer opent nog ingetogen en melodieus. Rustige samenzang en mooie soundscapes nemen je helemaal mee op sleeptouw. Maar als dan de gitaarriffs zijn intrede doen word je meegezogen in een stroom waar je niet meer tegenop kunt zwemmen.

Een nummer als Silent Genesis doet sterk terugdenken aan de tijden van “The Dark Third”. De opbouw en intensiteit die zich langzaam van je meester maakt heeft iets weg van een nummer als The Bright Ambassadors Of Morning (in mijn ogen nog altijd hun beste nummer tot nu toe). De samenzang heeft iets liefelijks, maar dan zijn daar steeds van die intense plaagstootjes die je doen beseffen dat er meer voor je in het vat zit. Tegen het einde gaat het gas volledig open en blijkt dat het karretje waar je in zit hoort bij een intense achtbaan.

Overigens zijn de Pink Floyd invloeden, evenals op hun eerdere albums, nooit heel ver weg. Het begin van Eupnea doet bijvoorbeeld sterk aan deze Britten denken. Na deze fase word je weer prettig alle kanten op geslingerd, met van die sterke elektronische passages en zware gitaarriffs. Ondank dit alles vliegt de band nergens uit de bocht. Alles staat in het teken van het geheel en dat vind ik nog wel de grootste prestatie op dit album. Want de muziek kan eenvoudig doorslaan of de draad verliezen. Dat gebeurt nergens. Ze laten je langs afgronden scheren, maar ze laten je er nergens indonderen. Wat een muzikaal vakmanschap!

Wat een heerlijk album is dit geworden. Elke keer als ik het beluister hoor ik weer nieuwe dingen. Een klein gitaarloopje dat ik had gemist of een filmisch stukje dat me nog niet opgevallen was, een soort muzikaal schat zoeken. “Eupnea” doet je regelmatig naar adem snakken en vormt een intense belevenis die je keer op keer opnieuw wil beleven.

Bestel op bol.com