Rendezvous Point & TemicConcert

Lekker toerpakketje hoor, TEMIC en Rendezvous Point. Het is een logische combo, allereerst qua muzikale stijl. En wie niet weet in welke hoek dat zit, hoeft alleen maar te kijken naar de bandshirts in het publiek. Ik zie vanavond veel Leprous en Haken, en dat zijn prima ijkpunten voor wat er op het podium staat te gebeuren. Die shirts worden in een gezellig gevulde Boerderij overigens gedragen door een publiek dat qua leeftijd en geslacht relatief gemêleerd is (relatief hè!). Er is nog hoop voor de toekomst van de progmetal!

Ook op het gebied van ‘status’ binnen het melodieuze progmetalwereldje passen deze bands goed bij elkaar: qua naamsbekendheid allebei goede subtoppers die nog van alles te winnen hebben. Ook daarom is het fijn dat de bands co-headlinen tijdens deze Theory Of Dreams tour. Het betekent in de praktijk dat beide bands vanavond meer dan een uur op de planken kunnen staan. En in die periode bewijzen ze dat de term ‘SUBtopper’ geen recht doet aan hun kwaliteiten als (live)band.

TEMIC

Het internationale gezelschap rond Diego Tejeida (ex-toetsenist van Haken) en Eric Gillette (vooral bekend van zijn gitaarspel bij Neal Morse) heeft met “Terror Management Theory” uit 2023 pas één album op zijn naam. Ik hoop daarom stiekem dat materiaal uit Dream Theaters ‘twelve step suite’ het tot de setlist schopt, aangezien Tejeida en Gillette elkaar leerden kennen via Mike Portnoy’s ‘Shattered Fortress’-show. Maar nee, het vijftal speelt vanavond enkel het eigen album integraal, en dat siert ze: TEMIC is een volwassen en volwaardige band die prima op eigen benen kan staan.

Wat direct opvalt is het enorme enthousiasme en spelplezier waarmee de band als een roedel jonge honden zijn eigen album live te lijf gaat. Zanger Frederik Bergersen geeft aan dat dit de allereerste toer is, en dat vertaalt zich in een heerlijke gretigheid. Drummer Simen Sandnes neemt daarbij nadrukkelijk het voortouw. Zijn uitstraling zweeft ergens tussen wijlen Taylor Hawkins (Foo Fighters) en Animal van de Muppets. Sandnes beukt, zwaait en zweet dat het een lieve lust is. Diego Tejeida heeft zijn collectie keyboards op een prachtige verhoging geplaatst, maar wat mij betreft had de band dat podium mogen reserveren voor Sandnes. Wat een drumbeest!

De rest van de band doet nauwelijks voor hem onder. Bassist Miguel Pereira is Portugees kampioen boos kijken, maar heeft eigenlijk vooral een (vr)olijke uitstraling. Tejeida headbangt er op los achter zijn keyboards. Eric Gillette bewijst in eerste instantie dat hij een fantastische gitarist is. Hij wisselt snoeiharde akkoorden moeiteloos af met melodieuze solo’s. Zijn lange solo als intro voor Acts Of Violence is een kippenvelmoment.

Daarnaast toont hij zich een verrassend begenadigd zanger. Het hoog van Bergersen mist soms de power om boven het instrumentale geweld uit te komen, en op die momenten is de tweede stem van Gillette een welkome aanvulling. Maar zelfs als solozanger in het eerste stuk van Paradigm levert Gillette een indrukwekkende prestatie. Het is een luxe om in de live-setting terug te kunnen vallen op een sterke tweede stem (en het voorkomt dat er al te opzichtig op een harde schijf gesteund wordt).

Ik was benieuwd hoe makkelijk de hoge uithalen Bergersen af zouden gaan, maar hij kwijt zich ook live uitstekend van zijn taak. Het charisma van de ultieme frontman heeft hij (nog) niet aan zijn kont hangen, maar hij komt ontzettend sympathiek en ongekunsteld over. Zijn eerste interactie met het publiek doet hij zelfs zonder microfoon. Dat levert in functionele zin natuurlijk niks op, maar creëert meteen een intieme sfeer. Als hij Acts Of Violence vervolgens midden tussen het publiek zingt, eet het volk definitief uit zijn hand.

Mothallah is een gepaste epische afsluiter van een concert dat mij positief verrast. Waar de muziek van TEMIC op plaat soms nog iets te gepolijst klinkt, komt er in de live-setting een aantrekkelijke ruwe rand langs. De individuele tracks krijgen daardoor een sterker eigen smoel, waardoor de show het niveau van de plaat ver ontstijgt. Het publiek lijkt het met me eens te zijn: vanaf de openingstrack is de respons enthousiast, en er wordt uit volle borst meegezongen met de koortjes in Mothallah. Een bescheiden zegetocht, en tijd voor nieuw plaatwerk, mannen!

Rendezvous Point

Ik merk dat Rendezvous Point een half uurtje later die euforie niet helemaal door kan trekken, maar dat ligt meer aan mij dan aan de band. Vooral de tracks van “Dream Chaser” uit 2024 zijn me ook live iets te toegankelijk, gestroomlijnd en poppy, met dominante toetsen die soms aan de jaren tachtig doen denken. De setlist leunt natuurlijk vrij stevig op dit meest recente album. Dat is een nogal korte plaat, dus krijgen we vanavond maar liefst zeven van de acht “Dream Chaser”-tracks voorgeschoteld.

Wanneer er wordt teruggeschakeld naar tracks van “Universal Chaos” (2019), klinkt het gebodene gevarieerder en complexer. Digital Waste en titeltrack Universal Chaos vormen voor mij dan ook de hoogtepunten van de Rendezvous Point-set, maar da’s meer een kwestie van muzikale voorkeur dan een kwaliteitsbeoordeling. Ook Rendezvous Point zet namelijk een retestrakke show neer die op een enthousiaste reactie vanuit de zaal kan rekenen.

Gek genoeg is ook hier de drummer een blikvanger, al komt dat allicht ook door de status die Baard Kolstad geniet als lid van Leprous. Los daarvan trekt de goede man de aandacht naar zich toe door zijn energieke spel. Op plaat lijkt Kolstad bij Rendezvous Point iets ingetogener te spelen, maar live gaat hij helemaal los. De geluidsman heeft het de hele avond goed voor elkaar. De drums staan bij beide bands nadrukkelijk in de mix zonder de rest van het instrumentarium weg te drukken, dus er valt veel te genieten van Kolstads capriolen. Als hij vervolgens zijn shirt uittrekt en ook nog over een indrukwekkend fysiek blijkt te beschikken, wordt het me weer pijnlijk duidelijk hoe zelden ik afgelopen jaar de sportschool bezocht heb.

Nog een opvallende verschijning: bassiste Gunn-Hilde Erstad Haugen. Ze ronkt er heerlijk op los bij de start van Digital Waste. Het is gaaf om te zien hoe moeiteloos deze vrouw haar mannetje staat in een genre dat zo sterk door mannen wordt gedomineerd. Meer van dat graag! Zanger Geirmund Hansen vertelt als introductie van Fireflies een mooi verhaal over zijn dochter die de drumsticks opgepakt heeft. Het blijkt onderdeel van een (niet al te serieus) masterplan om op termijn Kolstad bij Leprous te vervangen, zodat die zijn handen vrij heeft voor Rendezvous Point. Alle kleine beetjes helpen om ons geliefde genre wat inclusiever te maken, nietwaar?

Hansen blijkt toch al een makkelijke babbelaar tussen de nummers door. Met een verhandeling over een onverwacht naakt bandbezoek aan een spa de dag ervoor krijgt hij de lachers op zijn hand, zeker wanneer blijkt dat de anekdote fungeert als intro voor The Tormented (‘de gekwelden’). Altijd lekker, die droge humor. Hij stuitert over het podium, maar dat gaat nooit ten koste van zijn zang. Zijn toegankelijke stem redt het prima in de live-setting, en ook de agressieve spraakzang in The Tormented gaat hem goed af. Het is mooi dat beide zangers het live zo goed waar maken vanavond, terwijl de nummers toch veel vragen van hun stem.

De muziek van Rendezvous Point is veelzijdig genoeg om de set interessant te houden. Pressure is funky, Still Water dramatisch en symfonisch, The Tormented djenty en zwaar. Om nog veilig thuis te komen met ondersteuning van de NS, maak ik helaas het einde van de set niet mee. Ontzettend zonde, want ik was benieuwd naar de tracks van debuut “Solar Storm” (2015) die aan het eind van de set geplaatst zijn.

Desalniettemin verlaat ik de Boerderij vanavond met een brede grijns. Het is een tijd geleden dat ik zo veel plezier op het podium heb gezien bij beide bands, en het werkt aanstekelijk. Het gebeurt me niet vaak dat ik na een concert meteen zin heb om diezelfde muziek te luisteren, maar op weg naar huis blazen zowel “Terror Management Theory” als “Universal Chaos” nog eens door mijn koptelefoon, en ze maken meer indruk dan ik me herinnerde. Een beter compliment kun je een liveband (of twee) niet maken.

Dank aan Poppodium Boerderij en fotograaf Sethpicturesmusic voor het beeldmateriaal. Meer foto’s van het concert via haar socials (Instagram & Facebook).