Seven Steps To The Green DoorAlbum

Een drieluik over religieus fanatisme, dat klinkt prestigieus en dat is het ook. De Duitse band Seven Steps To The Green Door voltooit met “The?Truth” de trilogie hierover, waarmee de band begon in 2011 met “The?Book”. In 2019 verscheen “The?Lie”. Mijn collega’s Erik en Ruard waren zeer te spreken over de muziek. En om maar met de deur in huis te vallen: ik ben echt onder de indruk van deze prachtige en gevarieerde cd. Ik snap dat niet iedereen enthousiast wordt van dit thema. Maar aangezien uw recensent in het dagelijks leven docent Levensbeschouwing is op een middelbare school, wordt hij wel gegrepen door dit onderwerp. Het is in elk geval een album waar je ook tekstueel enorm in kan grasduinen. Er komt bovendien een uitgebreide box uit met de drie albums vergezeld van een compleet verhalenboek. Dus voor wie de trilogie in zijn geheel wil hebben en zich helemaal wil onderdompelen in het verhaal, is dat zonder meer een aanrader.

Maar goed, ik denk dat de meeste lezers van Progwereld vooral geïnteresseerd zijn in de muziek. Seven Steps To The Green Door maakt vrij stevige en gevarieerde prog met een neo-sausje. Marek Arnold en Ulf Reinhardt staan aan het begin van deze band. Arnold kun je ook kennen van verschillende soloplaten. Zijn toetsenspel vormt de kern van de muziek, waar omheen de andere instrumenten en vocalen zich bewegen. Zo nu en dan pakt Arnold bovendien zijn saxofoon tevoorschijn. Een keur aan zangers en zangeressen kleurt de verschillende personages binnen het verhaal in. Om het verhaal goed te volgen is het essentieel om de tekst te volgen. Daarmee is “The?Truth” met name een plaat om ouderwets met het tekstboekje in de hand tot je te laten komen. Bovendien zijn het in de meeste gevallen geen kop-en-staart-nummers. Het is daarom wat lastig om er in deze recensie nummers uit te lichten. Het is een totaalervaring.

Maar goed, ik ga toch een poging doen. “The?Truth” begint met de vrij stevige (neo)prog song Revelations. Een band als Arena kan prima als referentie dienen. Het tweede nummer, Africa, vind ik een van de absolute hoogtepunten van deze cd. In deze epic van ruim vijftien minuten komt echt van alles langs: wereldmuziek, eclectische prog, neo-prog, lounge prog en progmetal.En altijd staat de melodie voorop. Of beter gezegd: staat de intensiteit voorop, plus een geweldige gitaarsolo en emotionele finale.

Alpha & Omega III begint met een loungeachtig stuk met een fraai refrein bovendien. Daarna draait de sfeer en wordt het donkerder en slepend. Heart and Strings begint als een prachtige progsong die wederom gedragen wordt door mooie melodieën en sterke zang. Daarna wordt de muziek heftiger om vervolgens terug te keren naar rustigere wateren. Dit wordt voortgezet in When You Get To See Me. De benadering van T hoor ik ook terug in hun muziek. Alsook de filmische kant van Frequency Drift, al is de muziek van Seven Steps To The Green Door wel (een stuk) steviger. Opmerkelijk is de gospelvibe van het slotnummer A Dream That Stayed. Met de boodschap ‘heaven is inside’ komt er een einde aan deze bijzondere trilogie.

Met “The? Truth” heeft Seven Steps To The Green Door een prachtige en intense plaat gemaakt. Een album dat eigenlijk alleen als geheel te beoordelen is. Een plaat die je niet even opzet als achtergrondmuziek, maar geconcentreerd tot je moet nemen. Ik kan mij goed voorstellen dat niet iedereen zit te wachten om zich te laten onderdompelen in een verhaal over religiekritiek. Laat je daar niet door afschrikken. Iedereen die houdt van symfonische rock met een basis in toetsen, het niet erg vindt als het wat steviger is en een concept wel kan waarderen, zal zeker genieten van “The?Truth”.