SilhouetteAlbum

Na ongeveer een halve minuut heb ik eigenlijk al genoeg gehoord: het gaat helemaal goed komen met de nieuwe van Silhouette, “Beyond The Seventh Wave”. Een prachtige melodie opgebouwd uit subtiel toetsen- en gitaarspel nestelt zich direct in mijn hoofd. Niet dat ik het dan al voor gezien houd, integendeel, de schijf gaat nog zeker tien keer helemaal rond in de speler, totdat de rook uit het apparaat en mijn oren stijgt. Ik was nogal positief over Silhouette’s voorganger “Across The Rubicon” en ik ben bang dat ik enig enthousiasme nu weer niet zal weten te onderdrukken.

Met “Beyond The Seventh Wave” levert Silhouette en concept-cd af, waarbij de hang naar vrijheid centraal staat. Inspiratie werd gevonden in boeken en films over ten onrechte veroordeelde mensen, zoals “Escape From Alcatraz”, maar in het bijzonder “Papillon”. Wie kent deze Fransman niet, die maar bleef proberen te ontsnappen van Devil’s Island?!

Muzikaal bouwen de Utrechters onverdroten voort op het pad dat al lang geleden is ingeslagen. Goed verzorgde composities, kraakhelder geproduceerd, die niet alleen een hang naar vrijheid, maar zeker ook naar de symfonische hoogtijdagen uit de jaren ’70 en ’80 verraden. Gelukkig blijft het gezelschap niet hangen in het voortborduren op de thematiek die zich kenmerkt door gelaagd toetsenwerk, lyrisch gitaarspel en stukken van epische lengte vol met tempowisselingen.

Het tweeluik Web Of Lies klokt bijna dertien minuten en laat uptempo stukken horen, met toetsensolo’s, ronkende gitaren, maar ook sferische gitaarsolo’s, waarbij op tijd wordt gas teruggenomen, met viool, fluit en cello bij voorbeeld. Dit voegt een extra dimensie toe aan het geheel.  Waarom maakt niemand me eigenlijk midden in de nacht wakker voor de  weet ik  hoeveel lagen toetsen aan het eind, met een snerpende gitaarsolo daar overheen? Dit is Silhouette op zijn best!

De zang is weer goed verzorgd door Brian de Graeve en Erik Laan, die ook weer tekent voor de geweldige toetsenpartijen. In Solitary is daar, in een balladachtige sfeer, een goed voorbeeld van, met weer zo’n weergaloze gitaar-toetsencombinatie, die eindigt in kalm pianospel met een gevoelig klinkende klarinet. Het gitaarwerk van Daniel van der Weijde en vooral de solo’s die hij rondstrooit zijn om door een ringetje te halen.

De accenten op deze cd zijn soms zwaarder dan voorheen, maar voelen zeker niet als een zware last. In Escape zijn regelrechte metalgitaren te horen, waar dan weer een Moogsolo geweldig bij past. Wat getokkel op Spaanse gitaar en een zwevende orkestratie is dan weer fijn om even tot rust te komen. Voor even, want in Lost Paradise is ook ruimte voor stevigheid, lichte chaos en een Hammondpartijtje.

Terug naar bijna helemaal klassiek in Devil’s Island (wat een contrast met deze barbaarse plek!). Klarinet, fluit, viool en cello verzorgen een prachtig ingetogen miniatuurtje, dat langzaam aanzwelt tot weer zo’n bloedstollend slot. Silhouette is in staat gebleken zowel klassieke invloeden en instrumenten als stevige elementen ogenschijnlijk soepeltjes te integreren in hun muziek. Dat verraadt klasse.

‘Voorbij de zevende golf ligt de vrijheid’ is een gezongen regel uit Wings To Fly. Wat let deze topper van eigen bodem om in volle vrijheid op zoek te blijven naar uitdagingen in de muziek, de eigen grenzen te verleggen? Maar hou alsjeblieft vast aan die prachtige melodieën, opgebouwd uit magnifiek toetsenspel, gitaarpartijen waarvan je ogen vanzelf gaan sluiten en harmonieuze zang. Niets toch zeker? Kan ik alvast intekenen?

Fred Nieuwesteeg