The AdekaemAlbum

Even een disclaimer. Wij, progliefhebbers, willen dat ons favoriete genre z’n tentakels zo mondiaal mogelijk uitstrekt. Inherent hieraan is dat niet iedereen accentloos Engels zingt, het zij zo.

“Pictures From Sierra Morena”, het vijfde studioalbum van het Poolse The Adekaem, bevat weer volvette neo-prog die ditmaal volledig gezongen wordt door Daniel Kurtyka. Hij zingt lekker emotioneel en hoewel z’n aandeel in het geheel niet bijster groot is, kan je hem wel degelijk beschouwen als een graag geziene (gehoorde) gast. Kurtyka heeft een prima, warme stem, dus dat beetje accent waarmee hij zingt vind ik absoluut geen probleem.

Even de geschiedenisboeken in. The Adekaem wordt in 2013 opgericht door toetsenist Andrzej Bielas en gitarist Krzysztof Wala. In 2015 nemen ze met enkele gastmuzikanten hun titelloze debuutalbum op en halen inspiratie uit de progressieve en psychedelische rock van de jaren 70 en 80. Door de jaren heen is het resultaat een boeiend neo-proggeluid dat afwisselend in lange en korte composities uit de boxen knalt. Zo is het vandaag de dag nog steeds, behalve dan dat tekstschrijver Jakub Basoń aan de vaste bezetting is toegevoegd.

Over naar het nu, naar het vijf nummers tellende “Pictures From Sierra Morena”. Hierop zijn alle nummers flink aan de lengte, maar omdat er smaakvol en doordacht gecomponeerd is, mag zo goed als elke byte er zijn.

Met de zevendelige openingstrack mag je je verbeeldingsvermogen ruim twaalf minuten op volle kracht aan het werk zetten. Dit nummer is geïnspireerd door ‘The Manuscript Found In Saragossa’, een boek van Jan Potocki dat geschreven is rond de overgang van de 18^e naar de 19^e eeuw, maar ook heeft de gelijknamige film uit 1964, geregisseerd door de Pool Wojciech Has, het lampje doen branden. Het begint al gelijk goed, subliem eigenlijk. Het intro belooft veel met z’n gedragen sfeer. De gitaar klinkt meeslepend en als het toetsenspel toeneemt in intensiteit met majestueuze klanken is het hek van de dam. De gitaar komt met krachtige akkoorden en uiteindelijk sterft dit intro af naar groezelige diepten.

Een wanhopig stemfragment van Wala en een percussief typemachine-achtig drumgeluid doen je uiteindelijk minutenlang in broeierige Spaanse sferen wanen alsof je op een album van Galadriel bent. Dit stijlvolle stuk eindigt met een meer open geluid waar de zang uitbundig is. Dit nummer geldt als een raamvertelling en biedt zodoende ruimte aan meerdere verhalen. De teksten op dit album variëren van liefdespoëzie en sprookjesachtige dromerigheid tot maatschappelijk geëngageerde protestsongs.

In het daaropvolgende The Sea horen we eerst hoe golven strings de onmetelijkheid van de zee uitbeelden. Als dan het daadwerkelijke nummer klinkt, zit je in een up-tempo vibe die tekenend is voor de neo-prog van de jaren 80, 90 en dat geldt zeker ook voor de afsluitende gitaar- en toetsensolo’s. Sterk spul. Met het dynamische Wrath brengen de heren een veelheid aan tempo- en sfeerwisselingen en ze benutten die tijd perfect. De zangblokken doen qua intensiteit denken aan Franck Carducci en het vroegere Knight Area. Er zit veel passie in de muziek. Ook het sologedeelte mag er weer zijn, sterker nog: deze minutenlange passage mag wat mij betreft gelden als het hoogtepunt van het album.

Met Lady In The Glade gooit de band het over een beduidend andere boeg.
Het geluid is open en organisch, richting folk. Uiteindelijk komen er steeds meer prognuances in het geheel naar boven, uitmondend in een zinderende Oldfield-finale, compleet met snijdende gitaar en grootse bellen. In het afsluitende By The Barrow is weer te horen dat The Adekaem muziek maakt waar schoonheid maar niet wil wijken. Wederom weer een gaaf nummer.

The Adekaem in het algemeen en “Pictures From Sierra Morena” in het bijzonder, is een bolwerk van neo-proggekleurde muziek. Ik ga er goed op zogezegd. Een heerlijk transparant album.