TucanaAlbum

Het fenomeen rockopera leeft nog steeds, dat bewijst deze cd maar weer!

De formatie Tucana uit Zweden is een band van weinig woorden, dat is mij na zorgvuldig onderzoek wel duidelijk geworden. De informatie over de band is uiterst summier, zowel in de begeleidende promosheet als op het internet. Nergens is er overdreven veel informatie te scoren, ook niet over de individuele bandleden. Toch bestaat de band al sinds begin jaren negentig van de vorige eeuw, al heette deze in eerste instantie “Wisteria”. In de loop van de jaren is de samenstelling van de band veelvuldig veranderd, maar zijn de zanger en gitarist vrijwel vanaf het begin present. Vanaf 2008 werd dit debuutalbum echt een doel op zich en werd de naam Tucana definitief gekozen.

De band omschrijft het album als progressieve en barokke metal, gegoten in een rockopera-jasje. En daar wil ik mij dan ook van harte bij aansluiten, met daaraan de toevoeging van wat folkaccenten. De vijf mannen brengen een mooie rockplaat, waarin de piano en viool een prominente plaats in het instrumentarium innemen. Het frivole openingsnummer The Signs suggereert in eerste instantie een beetje een musicaleffect. Althans, als ik mijn fantasie laat lopen, zou hier een mooi middeleeuws schouwspel bij passen. Het opvolgende nummer Rescue Me is wat meer orkestraal aangekleed waarbij dan ook de omschrijving van rockopera wordt bevestigd. Er zijn stevige riffs in de muziek verwerkt, maar ook mooie akoestische passages, zonder dat het gelijk zoetsappig wordt. De muziek ontwikkelt gedurende de cd een soort hoogtepunt. Bovendien wordt de cd bij elke luisterbeurt interessanter en boeiender. Over de hele linie hoor ik stevige gitaarmuziek en door de vlotte vioolklanken refereert de muziek zo nu en dan aan folk.

Stranded Illusions geeft in eerste instantie een typisch AOR-hardrockgeluid met dito zanger, maar vervolgt met een orkestraal karakter, waar wederom de viool een prominente plaats krijgt. Zo zie je maar weer, dat twee verschillende snaarinstrumenten als de gitaar en viool enorm goed samen kunnen gaan. Je ziet het instrument niet bijster vaak in de rock, maar wat mij betreft verwerkt Tacuna dit op meesterlijke wijze in de muziek. Zanger Niklas Birgersson heeft een meer dan uitstekende stem, die alle zowel de rustige als heftige passages zonder problemen aankan. Er is ruimte voor puike solo’s van gitarist Mikael Larsson en met name de ritmesectie is aanwezig, maar krijgen nergens overdreven veel ruimte. Af en toe gaat de muziek wat richting pompeuze bombast (Power of Man) maar de band weet zichzelf uitstekend te beheersen voor het echt over de top gaat.

Er blijft één vraag over; kunnen de liefhebbers van rockopera’s als die van Ayreon en Avantasia deze cd waarderen? Absoluut, want iedereen wil natuurlijk naar goede muziek luisteren en dat is op dit album zeker te vinden. Toch moet je niet hetzelfde spektakel verwachten als die namen brengen, want daarvoor ontbreekt wellicht net even wat variatie. Het blijft bij de elementen gitaar, drums, bas, piano, viool, en wat orkestrale toevoegingen. Zoals gezegd; prachtige en goede muziek zonder overdreven opsmuk, maar niet de variatie en veelzijdigheid die Arjen Lucassen en Tobias Sammet brengen in hun werk. Desondanks raak je met dit album niet snel verveeld en begint het met een aantal luisterbeurten echt te groeien.

Door de enorme opstartproblemen en de vele verloren jaren tot aan de release van dit album verwacht ik niet dat er op korte termijn weer een nieuw album komt en dat is op zijn minst jammer. Dit debuut zet namelijk een stevig fundament neer voor een eventueel mooie toekomst. Dit is een leuke, frisse plaat die een aankoop meer dan waard is.

Ruard Veltmaat