TumbleTownAlbum

TumbleTown ontstond in 2009 als gezamenlijk project van Han Uil en Aldo Adema. Beiden hadden hun sporen verdiend in onder andere Seven Day Hunt, Antares en Egdon Heath. Dat resulteerde in 2013 met medewerking van enkele vrienden in het album “Done With The Coldness”. Wat een eenmalige exercitie zou zijn, groeide met de entree van Silhouette-toetsenman Erik Laan tot een trio. Maar meer dan alleen een tussendoortje, zo bleek met “Never Too Late” uit 2018.

Na een stilte van ruim vijf jaar komt de groep, inmiddels een kwartet, met hun derde album “On The Highwire”. En wat voor een. Het album vergt een groot uithoudingsvermogen van de luisteraar. Het is als een bokspartij waar versagen vrijwel niet mogelijk is, want dan is een linkse, rechtse of opstoot gelijk fataal.

De bel voor de eerste ronde maakt de weg vrij voor het titelnummer On The Highwire. Van afwachten is geen sprake. Het is gelijk erbovenop, stuwend, eivol met uptempo drums en wervelend toetsenwerk van Erik Laan. Het vervolg is zelfs opzwepend tegen het bombastische aan. Een kort, rustig intermezzo met gitaar en een fraaie toetsensolo zijn de opmaat voor een adrenalinerijk vervolg met afwisselende gitaar- en toetsensolo’s. Potverdrie, wat gebeurt er in deze eerste ruim zes minuten veel. De tweede ronde, ofwel The Greatest Bragger, zet je even op het verkeerde been, want hoor ik hier nu echt een trompet? In de credits wordt met geen woord over dit blaasinstrument gerept. Er hangt een jazzy sfeer met tal van maatwisselingen. Van enige rust is geen sprake.

Met Rush Hour lijkt er even rust in de ring. Het gitaarspel is ontspannen en subtiel en het ritmetandem zorgt voor een fijne kadans. Het voorkomt niet dat het tempo naar het einde toe weer flink wordt opgeschroefd. In Part Of The Wind lijkt het zoeken naar de juiste combinatie om de tegenstander te vellen. De gitaarpartijen zijn smaakvol en het middenstuk doet even denken aan Supertramp, maar het nummer beklijft bij mij niet. Ik houd mijn dekking voor de zekerheid hoog. Een akoestische intro, inclusief ondersteunend Hammond orgel, zorgt ervoor dat de muziek in Forget The Road Not Taken meer ruimte krijgt. Het drumwerk blijft onrustig en druk, waardoor het ondanks een fijne gitaar- en toetsensolo ontaardt in een volgepropt einde.

Met ruim acht minuten is In The Eye Of The Storm het langste nummer. Ik vind het een van de betere nummers, alleen al vanwege de eerste twee minuten met stuwende neo-prog en vet toetsenwerk. Het is minder vol en druk en daardoor transparant. Een mooi moment om even te recupereren. Kennelijk hebben de mannen door dat minder ook meer kan zijn. Op het hele schijfje is het gitaarspel bijzonder goed verzorgd, met als een van de hoogtepunten de razende en knap gespeelde solo die hier voorbij komt. Maar ook Trapped On Memory Lane scoort hoog vanwege het geweldige gitaarspel, de open en transparante drumpartijen en de toetsensolo aan het eind. De laatste ronde heet Time For Joy. Een echte neo-progger met afwisselend gitaar en toetsen in een Silhouette-sfeer. Het zal geen verrassing zijn dat het nummer ontaardt in een druk en volgepropt einde.

Na een klein uur hang ik afgepeigerd, maar net niet knock out, in de touwen. Gelukkig werpt mijn vrouw me een handdoek toe waarmee ik het luisterzweet wegveeg. “On The Highwire” blijkt een forse kluif en valt in drie woorden samen te vatten: vol, veel en druk. Desalniettemin laat het album horen dat drie ervaren rotten, aangevuld met een youngster, bijzonder goed in staat zijn om een puik album af te leveren. Ook al eindigt de partij onbeslist.