Vanden PlasAlbum

Het gaat misschien wat ver om het Duitse Vanden Plas een instituut te noemen. Maar een gevestigde naam binnen de prog metal is het zeker wel. De band draait al zo’n dertig jaar mee en is er in geslaagd om alle albums met dezelfde bezetting op te nemen. De heren zijn niet heel erg productief (hoofdzakelijk vanwege de vele nevenprojecten van met name zanger Andy Kuntz), maar elk album bevat wel kwalitatief sterke progressieve metal. Dit negende studio-album vormt daarop geen uitzondering.

De twee voorgaande albums, “Chronicles Of The Immortals: Netherworld” vormden samen een tweeluik. Ook met “The Ghost Xperiment” zal dat weer het geval zijn. Dit exemplaar heeft de bijtitel ‘Awakening’ gekregen. Het is de bedoeling dat er in 2020 een deel verschijnt met ‘Illumination’ als subtitel. De hoofdpersoon – vertolkt door Andy Kuntz – ondergaat een aantal paranormale en metafysische ervaringen die een flinke aanslag op de ziel van deze Gideon Grace zijn. Als dat maar goed komt in deel 2 van het tweeluik straks!

Muzikaal zit het wel snor hier. Met name Andy Kuntz en gitarist Stephan Lill steken hier in bloedvorm. Het is goed te horen dat Kuntz zo nu en dan als musical zanger bijklust. Gelukkig blijft de theatrale manier van zingen die je vaak in musicals hoort bij Vanden Plas achterwege. Desondanks worden we hier getrakteerd op een flink aantal heerlijke uithalen en veel meerstemmige zangpartijen. Het gitaarwerk van Stephan Lill is de echte hoofdrolspeler op dit album. Zijn riffs zijn om van te smikkelen en we worden regelmatig verwend met heerlijke solo’s. Hierdoor spelen de overige muzikanten een wat meer ondergeschikte rol. Drummer – en broer van – Andreas Lill gebruikt zijn tweede bassdrum een stuk minder dan we van hem gewend zijn en zijn spel is veel meer in dienst van de nummers. Toetsenist Günter Werno is nog het best te horen in de rustigere passages. Op de momenten dat ook hij van leer trekt, ligt het gevaar op de loer dat het allemaal wel erg bombastisch wordt. Ook de behoorlijk volle productie draagt hieraan bij. Bijvoorbeeld richting het einde van Three Ghosts gaan echt alle registers open en komt er wel heel veel geluid op je af.

Wanneer je in staat bent om je hiertegen te wapenen, staat je wel iets moois te wachten. Want hoewel er genoeg technische hoogstandjes voorbij komen, staat de muziek vol met prachtige melodieën. Het album kent slechts zes nummers die variëren in lengte van ruim vijf tot bijna tien minuten en deze zijn zonder uitzondering uitstekend. Devil’s Poetry kan de concurrentie met bands als Evergrey en Threshold moeiteloos aan en een nummer als Fall From The Skies klinkt als Dream Theater in zijn beste jaren. Al heb ik die laatste band al tijden niet meer een nummer van deze kwaliteit horen maken.

Eigenlijk is het raar dat Vanden Plas met zijn staat van dienst nooit is toegetreden tot de top van de prog metal eredivisie. Of dat met dit album wel gaat gebeuren, lijkt me twijfelachtig. Daarvoor klinkt de muziek gewoon nog te veel als de Vanden Plas uit het verleden. Dat zal voor sommigen misschien geen aanbeveling zijn, de luisteraars die bekend zijn met het eerdere werk van deze Duitsers kunnen hier gewoon weer blind voor gaan. Wat mij betreft één van de beste werken van deze band.