Von Hertzen BrothersAlbum

Wat is progrock? Dit is wel de meest existentiële vraag, voor Progwereld dan, die waarschijnlijk nooit afdoende beantwoord zal worden. Maar deze vraag rijst elke weer even bij mij wanneer er een nieuw album van Von Hertzen Brothers verschijnt. Het is aan de hand van de voorgaande albums altijd wat lastig te verklaren waarom de broers door de progrock-gemeenschap omarmd worden. Is het omdat ze ooit een fabelachtig mooie cover uitbrachten van 21st Century Schizoid Man? De eerste keer dat ik met deze band kennismaakte was toen ze een award wonnen voor ‘Anthem Of The Year’ van het Britse magazine Prog voor Flowers And Rust. Aan de andere kant zijn er misschien wel bands, artiesten en albums in onze kolommen te vinden die echt minder aanspraak mogen maken op ‘ons’ label.

Elk nieuw album van VHB moet je veroveren. Je moet er moeite voor doen om de muziek tot je door te laten dringen en de schoonheid ervan te beseffen. Het is een ‘aquired taste’. De muziek is nooit echt heel ingewikkeld (geen spierballenvertoon met maatsoorten) en ook nergens atonaal of anderszins moeilijk. Maar toch denk je nooit bij een eerste luisterbeurt ‘wat een meesterwerk’. Dat was al zo bij het doorbraakalbum “Nine Lives” uit 2013 (waar ook Flowers And Rust op staat) en dat geldt ook nu weer voor “Red Alert In The Blue Forest”.

Anders dan bij de voorgaande albums, zijn de broers Jonne, Kie en Mikko niet direct samen de studio ingedoken. Ieder voor zich werkten ze aan composities die later werden uitgewerkt. De pandemie was hierbij een geluk bij een ongeluk. Doordat er geen optredens waren had VHB voldoende tijd om eindeloos te polijsten en de nummers tot een coherent geheel te smeden. Die coherentie zit ook in het thema. Het ‘Blue Forest’ is een metafoor voor de bedreigde bossen in Finland, maar ook voor de aarde als geheel. De nummers zijn doordrenkt met maatschappijkritiek en zorgen om het klimaat. En vooral waarom er zo weinig gedaan wordt: het is 1 minuut voor 12, ‘Red Alert’. Enkele weken voor de lancering van het album startte een campagne in samenwerking met de Finse Natuurmonumenten, waarbij geld wordt ingezameld voor een betere bescherming van de Finse bossen. Kunstenaars hebben voor elk nummer een kunstwerk gemaakt en die werden onlangs geveild.

Over naar de muziek. Van de opener Day Of Reckoning tot de laatste noot van Disappear There word je meegesleept in een muzikale achtbaan, waarin de urgentie van het thema er afwisselend dikker of dunner op ligt. De opener wordt naadloos gevolgd door Blue Forest, waarmee duidelijk de samenhang tussen de beide nummers wordt benadrukt. Na het uptempo Day Of Reckoning volgt een bedachtzaam, lichter nummer, maar met een donkere twist (the wonders of life, why did we leave them to die?).

Het hartverscheurend mooie All Of A Sudden, You’re Gone is terecht al eerder op single uitgebracht. Ik hou het, zeker met de video erbij, nauwelijks droog. Het lijkt in eerste instantie over persoonlijk verlies te gaan, maar met de clip erbij wordt het je duidelijk dat het hier ook kan gaan over het verliezen van alles en iedereen op deze aarde.

Het daaropvolgende Peace Patrol is het langste nummer, maar dat is vooral omdat de tweede helft bestaat uit een werkelijk fantastische saxofoonsolo, gevolgd door een scheurend stuk gitaarwerk. Pirates Of The Raseborgian valt een beetje uit de toon. Het is ook niet echt duidelijk waar dit over gaat en hoe het in het thema past, maar is verder wel een lekker nummer. Mijn favoriet is Anil, een prachtige ballad die eindigt met een instrumentaal stukje dat mij ontzettend doet denken aan de laatste minuut van kant 1 van A Passion Play van Jethro Tull (nu ik het even heb opgezocht blijkt dit Forest Dance #1 te heten.) Nog een speciale vermelding voor het nummer Northern Lights, waarbij in de intro het geluid van het noorderlicht te horen is. Ja, je leest het goed. Het noorderlicht maakt geluid, maar je hebt er speciale apparatuur voor nodig om het te horen.

Jammer dat niet altijd duidelijk is waar de nummers over gaan. De persinformatie is heel uitgebreid, maar dat staat er niet bij. De teksten zijn (nog) nergens online te vinden. Ook is er een keur aan extra instrumenten te horen, een viool, diverse wereldinstrumenten, maar ook daarover ontbreekt alle informatie. Wel is deze keer weer Sami Kuoppamäki van de partij, een van de meestgevraagde sessiedrummers van Finland, die onder meer op albums van Apocalyptica speelde. Voor de toetsen tekende op dit album Robert Engstrand, die je zou kunnen kennen van de Finse folkmetalband Turisas. Hij speelde ook op het livealbum “Alive On Planet Earth” van The Flower Kings uit 2000. Zoals altijd zijn de vocalen prachtig. De leadzang van Mikko ligt prettig in het gehoor, maar wanneer de drie broers samen zingen krijg je echt kippenvel.

Had ik al gezegd dat dit album tijd nodig heeft om te groeien? Voor mij is het inmiddels een gigantisch meesterwerk geworden. Ik durf bijna te zeggen jaarlijstmateriaal, maar ik doe het niet, want het is pas april. Ik heb hem wél alvast met potlood in mijn jaarlijstje gezet.