Boscher, XavierAlbum

Met “Earthscapes” levert de Fransman Xavier Boscher alweer zijn dertiende cd af sinds zijn debuut in 2003. Dat is best een indrukwekkende productie.

Het is het tweede deel van een drieluik over elementen. Collega Dick van der Heijde was vol lof over deel 1 van deze trilogie: “Waterscapes” uit 2020, en dan vooral over het gitaarspel van Boscher. Want hoewel Boscher zelf alle instrumenten bespeelt is hij toch vooral gitarist en geen slechte ook nog!

Was de vorige cd gestoken in het stemmig bijpassend blauwe hoesje, voor “Earthscapes” heeft hij gekozen voor meer bruinrode aardkleuren. Het betreft een abstract schilderij. Bij alle nummers zijn kunstwerken vervaardigd door Xavier en zijn zoon en het is de bedoeling  dat deze de stemming van het betreffende nummer uitdrukken.

Boscher heeft ontegenzeglijk iets met metal. Hoewel hij een grote mate van afwisseling aanbrengt in zijn spel en in de composities in zijn geheel, zijn de metal klanken nooit ver weg. Zo knalt hij er vanaf seconde één direct goed in met zware riffs die zijn sologitaarwerk op zijn handgemaakte PMC-gitaar ondersteunen. Na een tijdje bouwt hij wel een rustpauze in door meer melodie in het openingsnummer te vlechten en zijn basgitaar even te laten grommen. Bij het volgende nummer Mountain Of Spirit is dit precies andersom. Een sfeervolle opening met iets meer toetsen dan je doorgaans, toch vooral als ondersteuning aan het gitaarwerk, hoort, gaat over in stevig spel. Dan begint al op te vallen dat Boscher veel met thema’s in zijn muziek werkt en dat hij die vaak herhaalt. Een enkele keer denk ik ook een thema al eens eerder in een ander nummer te hebben gehoord. Op den duurt gaat dit een beetje tegenstaan. Het kan ook zijn dat je hier gewoon de zanglijnen mist. De couplet-refrein-structuur bij gezongen nummers moet de instrumentalist natuurlijk ook helemaal met muziek invullen.
Hij laat intussen wel de ene na de andere smaakvolle solo horen, waarbij hij soms ook wel even ‘de snelle jongen’ wil uithangen.

Twee nummers van rond de negen minuten hebben een meer progrock karakter en wat epische trekjes. De variatie op het ronduit stevige Luminescent Forest is echter ver te zoeken en negen minuten wordt op zo’n manier nog een lange zit. Veel meer sfeer is te horen in afsluiter Volcania dat toewerkt naar een (niet zo spectaculaire) vulkaanuitbarsting. Boscher’s spel is melodieus en hij laat een tweede gitaar en toetsen op de achtergrond grommen, om zo de aanstaande eruptie aanschouwelijk te maken. In feite is het een acht minutenlange solo met een subtiel intermezzo dat zo kort is dat het al voorbij is als je een paar keer met je ogen hebt geknipperd. Hier had meer in gezeten. Maar voor wie van lange, krachtige gitaarsolo’s houdt is dit zeker smullen geblazen.

Boscher heeft dan ook al een andere kant van zichzelf laten horen. Carnool Cocoon kent een start met alleen piano, dat is zeker even wennen, en daar voegt de gitarist zich bij met een voor zijn doen ingetogen passage, met subtiel en ijl spel, dat een onderbreking kent door weer een solo gespeelde piano. Hij herhaalt dit een beetje in Field Of Sapphire waarin hij met zichzelf gitaar-duelleert. Een aardige aanzet tot een intermezzo met toetsen is weer zo kort dat het niets toevoegt aan de langgerekte gitaarsolo. Conclusie: Boscher is gewoon niet zo goed in subtiele intermezzo’s.  Het kan zelfs nog subtieler, want ook de akoestische gitaar komt uit de koffer en dat maakt Sanctuary Of Delight tot het absolute rustpuntje van deze cd. Veel meer dan dit instrument horen we hier niet en dat is ook niet nodig. Tegen het einde, als hij er een paar snelle loopjes tegenaan gooit, vliegt hij een beetje uit de bocht. Het klopt gewoon niet helemaal wat je hoort.

Als tegenhanger krijgen we nog een uptempo gespeeld metal nummer te verstouwen. Cobalt Blue Tarantula staat letterlijk bol van de stevigheid en het is goed te horen dat deze winterjas hem  beter past dan het luchtige voorjaarscolbertje van de subtielere nummers.

Xavier Boscher levert met zijn nummer dertien “Earthscapes” een degelijke gitaarplaat af. Zijn voorliefde voor (prog)metal steekt hij niet onder stoelen of banken, maar hij laat via zijn gitaar gelukkig ook zijn gevoelige kant spreken. Collega Dick maakte er in zijn recensie van “Embryogenesis” ook al melding van dat de beste man zich voortdurend herhaalt en behoorlijk uitwisselbare nummers maakt. Dat is op zijn nieuweling helaas niet anders. Het is niet anders: dit is de muziek die Boscher maakt. Als je hier doorheen kijkt of deze letterlijk minutenlang uitgesponnen thema’s gevat in gitaarsolo’s juist heerlijk vindt, kan er zo maar een bedwelmende werking vanuit gaan en dan zit je bij Boscher goed.