Yesshows

Poppodium Boerderij, Zoetermeer - 10 januari 2025

Info
Foto’s: Arie van Hemert (Poppodium Boerderij)
www.yesshows.nl
Locatie
Poppodium Boerderij, Zoetermeer
Lex Bekkernens: drums, percussie
Enzo Gallo: gitaar, steelgitaar
Katinka van der Harst: zang, harp
Roland van der Horst: basgitaar, baspedalen, achtergrondzang
Ebert Zwart: toetsen, achtergrondzang
Siberian Khatru
Heart of the Sunrise
And you and I
Excerpts Six Wives of Henry VIII
Yours is no Disgrace
Close To The Edge
Mood For A Day
Medley Tales From Topographic Oceans:
- Leaves of Green
- High the memory (The Ancient)
- Nous Sommes du Soleil
Soon
Perpetual Change
Roundabout
Starship Trooper
Awaken

Yesshows werd in 2016 opgericht tijdens een progressieve rockavond in de Boerderij in Zoetermeer. De band bestaat uit vijf muzikanten die de muziek van Yes uit het “Yessongs”-tijdperk met dezelfde passie en energie brengen als Yes in de jaren 70 deed. Ik heb ze al eens eerder zien spelen, in 2017 in Parkvilla in Alpen aan de Rijn, als onderdeel van een symfonische rockavond met naast het eerbetoon aan Yes ook een tribute aan Peter Gabriel met grotendeels dezelfde muzikanten op het podium. Ik herinner me een uitstekende gitarist, een zangeres en heel veel originele Yes-afbeeldingen waarvan ik me destijds afvroeg of daarvoor toestemming was verkregen.

Er zijn vele (goede) tributebands voor Pink Floyd, ook Genesis heeft een behoorlijk aantal fans met goede muzikale kwaliteiten. Yes daarentegen wordt maar mondjesmaat gecoverd, dat heeft enerzijds te maken met de bijzondere (hoge) zangkwaliteiten van ene Jon Anderson en anderzijds met de relatief complexe muziek die het Britse kwartet in de afgelopen decennia aan vinyl en glimmende schijfjes heeft toevertrouwd. Yesshows heeft echter het lef gehad om een poging te wagen om de muziek van hun idolen onder de knie te krijgen en live te spelen, waarvoor alleen al lof is verschuldigd.


De start moet worden uitgesteld, er zijn problemen met het opstarten van de traditionele openingsmuziek van Strawinsky, pas na tien minuten is het euvel verholpen en kan het concert alsnog beginnen. Opener Siberian Khatru kent een nerveuze start met een aantal foutjes. Dat is ook nog het geval tijdens Heart of the Sunrise, het rammelt nog steeds een beetje, vooral de toetsen lijden eronder. Tijdens And you and I zijn de zenuwen al beter onder controle, er volgt een prima vertolking met goed (steel)gitaarwerk.

De band houdt strak de hand aan de nummers op de fameuze driedubbelaar “Yessongs”, de leidraad voor deze avond. Dus ook de Wakeman solospot met korte versies van zijn destijds uitgebrachte “The Six Wives of Henry VIII” komt aan de beurt. Het blijkt een hele tour voor toetsenist Ebert Zwart. Yours is no Disgrace krijgt een uitgebreide Steve Howe-solo plus behoorlijke eigen improvisatie van topgitarist Enzo Gallo mee. En dan is het pauze, na circa een uur spelen.

Magnum opus Close To The Edge is het eerste nummer na de pauze, de uitvoering is matig. Mood For A Day, de akoestische Howe solospot, komt uit de koker van bassist Roland van der Horst. Ondanks enkele foutjes kwijt hij zich moedig van zijn taak. Het is het startpunt van een kleine (semi-) akoestische medley met het album “Tales From Topographic Oceans” als onderwerp. Zo worden achtereenvolgens Leaves of Green (The Ancient), High the Memory (The Remembering) en het iconische Nous Sommes du Soleil (Ritual) gespeeld. Afgesloten wordt met Soon (“Relayer”) met wederom prima steel gitaar. Dit ‘akoestische’ blok behoort ontegenzeggelijk tot de hoogtepunten van de show.

Perpetual Change wordt onderbroken door een drumsolo, erg populair in de jaren 70, drummer Lex Bekkernens is overduidelijk meer een Alan White dan een Bill Bruford. Roundabout kan natuurlijk niet gemist worden terwijl het afsluitende Starship Trooper door Gallo van een spetterende gitaarsolo wordt voorzien. En ja, die harp midden op het podium. Dat kan maar één ding betekenen: Awaken is deze avond de toegift. Het nummer blijkt een tour de force voor de band, vooral zang en toetsen hebben het zwaar. Daar staat tegenover dat de gitaar top is en de finale super, wederom een hoogtepunt. Ruim 2,5 uur is er gespeeld, circa 300 bezoekers, vooral mannen, de tijd lijkt stil te hebben gestaan, hebben overwegend genoten van Yesshows. Toch heb ik wat kanttekeningen.

Het blijft moeilijk om een semiprofessionele/amateurband te vergelijken met een absolute topband op de toppen van zijn kunnen. Misschien moet/mag je dat helemaal niet doen. Maar desondanks: sommige uitvoeringen zijn matig, vooral de zang, heel lastig, toegegeven, maar het timbre klopt niet en af en toe zat zangeres Katinka van der Harst er helemaal naast. Toetsenist  Ebert Zwart leek bij tijd en wijle voor zichzelf te zijn begonnen, met eigen interpretaties. Bassist Roland van der Horst doet een enthousiaste poging om Squire naar de kroon te steken op zijn Rickenbacker. De harmoniezang is matig, maar Yes is dan ook geen peulenschilletje voor bands die zich aan dit specifieke onderdeel wagen. Het geluid was over het algemeen goed, dat gold ook voor het licht. Yesshows bedient zich van eigen beeldprojecties, waarbij sterk leentjebuur wordt gespeeld bij de originele werken van Roger Dean.

Al met al geen slecht maar ook geen goed optreden, de lat ligt nu eenmaal hoog als je kiest voor Yes als het onderwerp van je eerbetoon.

Send this to a friend