ZonAlbum

Uniek. Jezelf willen onderscheiden. Ja, dat wil iedereen. Naast dat ieder individu natuurlijk uniek is, wil men ook graag uitstijgen boven de grijze middelmaat. Dat dachten ook de heren van Zon. Ze kozen hun bandnaam dan ook met zorg. En met het idee dat iedereen bij het horen van de naam Zon alleen maar aan hun bandnaam zou denken. Het woord ‘Zon’ had geen betekenis en stond eigenlijk nergens voor. Pas later kwamen ze achter de Nederlandse betekenis van ‘Zon’. Dit leverde hen overigens wel de nodige fans in ons land op.

Zon was een legendarische Canadese pomprockband uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw.

Ze maken een vorm van theatrale pomprock (wie heeft dat verzonnen zeg). Al snel werden door de critici de vergelijkingen gemaakt met Queen en Styx. Eerstgenoemde vergelijking slaat nergens op. Ik wil echter wél Starcastle en Saga als referentie toevoegen.

Op het podium stonden de heren garant voor een show met kostuums, maskers en dat soort werk. Waar kennen wij dat van? Het in de show gebruikte witte masker stond zelfs model voor de opvallende platenhoes. Ooggaten in de hoes en een persing op blauw vinyl (gelukkig in mijn bezit!) deden de rest.

Zon is eigenlijk hét voorbeeld van een ééndagsvlieg (nou ja, geef ze twee of drie dagen). Ze werden in Canada in korte tijd bijna net zo bekend als Saga. In hun hoogtijdagen speelden ze zelfs eens voor 17.000 toeschouwers. Na hun hier besproken debuutalbum kreeg hun toenmalige label (CBS) dan ook het lumineuze idee om die populariteit om te zetten in klinkende munt. De opvolger moest rijp gemaakt worden voor de commercie. Hoe uniek. Helaas sloegen ze de plank dubbel mis. Zowel muzikaal vlees nog vis en commercieel een flop. Zo niet hun eersteling.

Na bijna dertig jaar klinkt het album nog zeer eigentijds. Verantwoordelijk hiervoor zijn toetsenist Howard Helm (hij maakt thans deel uit van Cryptic Vision) en de charismatisch en theatrale zanger Denton Young. Deze Young doet in eerste aanleg erg denken aan bijna naamgenoot Dennis DeYoung van Styx. Ook Michael Sadler van Saga is niet ver weg. Luister maar eens naar het dynamische openingsnummer Put On The Show. Waar hedendaagse progrockbands zichzelf nog wel eens verliezen in (te) lange nummers, weet Zon alles te stoppen in pakkende nummers van vier hooguit vijf minuten. Wat te denken van Time Of Your Life en Talking About. Het refrein van Man In The Mirror neurie je na een paar dagen nog mee. In deze nummers doen ze niets onder voor hun landgenoten Saga. Melody, van net geen songfestivallengte, had met gemak een top tien notering kunnen zijn. De boogie-woogie piano op de achtergrond, de toetsenloopjes. Nee, we praten hier niet over een commercieel album. Verre van dat.

Het meest progressief is titelnummer Astral Projector. De hier zeer theatrale stem van Denton Young en vele synth-effecten geven dit nummer dat beetje wat Zon herkenbaar maakt en net weer onderscheidt van andere groepen. Wat nou pomprock? Wat nou AOR? Met het slotnummer Hollywood lijkt het album helaas als de spreekwoordelijke nachtkaars uitgeblazen te worden. Vlak voor het bollen van de wangen klinkt tot mijn blijde verrassing een fantastische toetsensolo van Howard Helm. Het nummer culmineert plots in een fantastisch slotakkoord van dit bijzondere album.

Na al die jaren, in een nieuwe eeuw, is Zon voor mij steeds die unieke ééndagsvlieg gebleven. Hun kracht is al het overbodige weg te laten en compacte nummers te componeren. Je krijgt zo een album met speelduur van veertig minuten. Hiervan is geen minuut teveel is. In 2003 werd dit album door Escape Music in een 2cd-verpakking samen met opvolger “Back Down To Earth” opnieuw uitgebracht. Het is zeker de moeite waard om deze unieke band eens te beluisteren.

Heruitgave 2019

Het in 2017 uitgebrachte album “Live” genereerde hernieuwde aandacht voor deze Canadese formatie. Niet alleen bij de (diehard) fans, maar ook bij het Britse label Rock Candy Records. Voormalig bandlid en toetsenist Howard Helm wist dit label, wat zich toelegt op het opnieuw uitbrengen van oude pareltjes uit de jaren zeventig en tachtig, te overtuigen om ook “Astral Projector” opgefrist en in een nieuw jasje uit te brengen.

Het resultaat is een album dat met de nieuwste digitale technieken volledig geremasterd is. Dat zijn de negen nummers van het originele album uit 1978 en vier extra nummers. Vooral deze extra nummers rechtvaardigen alleen al de aanschaf van dit album. Maar eerst moet ik wat kwijt over de geremasterde versie van de originele nummers. De kwaliteit van het in 2003 op cd uitgebrachte oorspronkelijke album was al niet beroerd. Maar deze geremasterde versie is werkelijk subliem. Helder, fris en een dynamiek om door een ringetje te halen. Opvallend zijn vooral de goed hoorbare details van het toetsen- en gitaarwerk dat op de oorspronkelijke versie niet altijd opviel. Ik durf de muziek daarmee nu zelfs de kwalificatie ‘tijdloos’ te geven.

Dan het extra materiaal. De alternatieve versie van Astral Projector is rauwer dan het origineel. Het tempo is wat hoger en de vocalen zijn aangepast. De toetsensolo is langer uitgesponnen en het geheel is groovier door de toevoeging van ritmisch gitaarwerk. The Battle is een nummer dat niet eerder is uitgebracht. Het ruim acht minuten durende nummer is een van de best bewaarde geheimen van de band. Naast invloeden van Genesis hoor je ook een voorbode voor het latere Cryptic Vision, waarvan Howard Helm deel uitmaakte. De Keith Emerson-achtige solo van Helm is ook om van te smullen. Ik ben benieuwd of nog meer van dit materiaal ergens op een plank ligt te verstoffen.

Van Hollywood was mij niet bekend dat er een lange uitvoering bestond. De originele versie klokt iets boven de vier minuten. De lange versie duurt ruim boven de tien minuten. Daarvoor verantwoordelijk is een fraai opgebouwde en lange intro met veel toetsen, percussie, basgitaar en een geweldige gitaarsolo van Brian Miller. De geluidskwaliteit is wel minder dan het origineel, maar dat neem ik voor lief. Als laatste vinden we een alternatieve uitvoering van On The Road. Wat mij betreft de minst interessante van het kwartet, ondanks het andere gitaarwerk en vocalen. Het toegevoegde tussenstuk maakt het nummer naar mijn beleving wel langer, maar niet beter.

Aan het volledig vernieuwde cd-boekje is ook veel zorg besteed. In het 16 pagina’s tellende boekje vind je uitgebreide liner notes, een interview met Howard Helm, achtergrondinformatie van elk nummer door Howard Helm. Voor de fans zijn dat leuke anekdotes. En veel fotomateriaal. Het album is voor een zeer aantrekkelijke prijs verkrijgbaar via de webwinkel van Rock Candy Records.

Overigens kan je hier op deze website een uitgebreid interview lezen dat ondergetekende in 2021 had met Howard Helm.