ChrisAlbum

Christiaan Bruin, geboren (in 1988) en getogen in Boskoop, door het muzikale leven wandelend als Chris, is naar zeer grote waarschijnlijkheid het grootste (prog)talent wat wij anno 2010 in Nederland hebben rondlopen. Hij zal mij deze zin in eerste instantie vast niet in dank afnemen, maar daar spreek ik hem nog wel eens over.

Met “Making Sense” zet ‘Chrisje’ zijn eerste échte zelfstandige stappen in de grote wijde progwereld. Ik hoor je al zeggen ‘vergeet je zijn debuutalbum “A Glimpse Inside” dan niet?’. Zeker niet, maar dat album was geen prog pur sang en rammelde bij flink schudden wel een beetje. Wanneer ik de voorliggende schijf goed schud hoor ik nagenoeg niets, alleen maar zalige muziek.

‘Chrisje’ is Chris geworden en is een alleskunner die zelf niet weet wat voor een groot talent hij is. Studeerde in de vroege zomer van 2010 af op het Conservatorium in de richting productie en maakte als drummer en passant met zijn Rotterdamse kornuiten onder de naam Sky Architect het album “Excavations Of The Mind”. Net als zijn debuut komt alle muziek van zijn hand. Eigenlijk is er, behoudens een illustratie in het cd-boekje, niets aan dit album wat hij niet zelf heeft gedaan. En dat allemaal op zijn zolderkamer in het ouderlijke huis.

“Making Sense” is een conceptalbum en gaat over iemands zoektocht naar eigen identiteit en waarheid. Muzikaal is er ten opzichte van het debuut het een en ander veranderd. De zonnige en vrolijke klanken van The Beach Boys zijn vervangen door een meer symfonische en iets minder uitbundige benadering waarin flarden voorbij komen van Genesis, IQ, The Beatles en Queen, dit alles onder het motto ‘waar je mee opgroeit, daar ben je mee besmet’. Maar met de muziek teveel ophangen aan deze namen doen we Chris tekort, want deze cd kent ook een eigen identiteit.

Chris is niet alleen gegroeid in zijn zang, die meer gevarieerd is en in verschillende nummers ook wat rauwer klinkt, maar weet hem op gitaar ook goed te raken getuige tal van melodieuze en slepende gitaarsolo’s en meer ingetogen spel.
Bleven de nummers op het debuut nog beperkt tot een speelduur van een minuut of vijf, op deze zeventig minuten durende schijf klokken op twee na alle nummers boven de vijf minuten, waarvan twee zelfs boven de tien minuten. Het lijkt alsof hem dit geen enkele moeite kost, want het zijn juist deze lange nummers die bestempeld kunnen worden als uitschieters in positieve zin.

Ik besloot mijn recensie van “A Glimpse Inside” met de volgende woorden: Bij een debuutalbum hoort vaak ook kritiek. Daarmee draagt deze recensie misschien bij aan het leerproces van een veelbelovend en beginnende muzikant. Hoe goed de zang ook is, na verloop van tijd is de opbouw van de (gelaagde) zang en de vrij vlakke intonatie vatbaar voor verveling. Wat meer variatie zou absoluut een meerwaarde kunnen zijn op volgende albums.

Op “Making Sense” blijkt dat Chris zijn lessen goed heeft geleerd. Een wereldzanger zal hij vast nooit worden, maar uitsteken boven de grauwe vocale middenmoot doet hij nu al. Muzikaal laat hij op “Making Sense” zowel compositorisch als uitvoerend momenteel reeds een groot deel van Neerlands progscene achter zich. De toekomst zal uitwijzen waar dit allemaal toe gaat leiden.

Hans Ravensbergen